Liber

 1 II |       animo quid dicatur aut fiat. Hinc ille vir optime sibi conscius,
 2 II | responsiunculis opem queris; piget hinc cepisse; pudet inde desinere:
 3 II |     Delirare sepius solent senes". Hinc calumnie radix. Sed procede;
 4 II |            autoritas. ~Sed ego iam hinc ordinem tuum amplius non
 5 III|       capitis audiat quid est quod hinc arguis? Dicis scientiam
 6 III|         que pro tempore variantur; hinc infers consortio scientiarum
 7 III|          fateor, accendit, quantum hinc veri zelus, hinc tue loquacitatis
 8 III|           quantum hinc veri zelus, hinc tue loquacitatis inflammavit
 9 III|            et propter illam sunt". Hinc concludis: "Serve igitur
10 III|             suscitabantur infirmi. Hinc, arbitror, fabule locus
11 III|       asellum falere. Tibi sane ne hinc reprehendi posses, abunde
12 IV |     favente, quod intendis; sed an hinc in meum, an in tuum caput
13 IV |     felicem et quod miserum facit. Hinc illud poeticum digne laudatur: ~
14 IV |          suum ab astante cognosci. Hinc—ne me omnino rusticum putes,
15 IV |            putes, quia rure habito—hinc illud venenum visceribus
16 IV |            enim pontificem maximum hinc morbo, hinc quorundam fraude
17 IV |     pontificem maximum hinc morbo, hinc quorundam fraude vel ignorantia
18 IV |         huius meminisse profuerit. Hinc idem alibi: "Rectum est"
19 IV |        solivagumque ruricolam, non hinc nobilitabitur; neque hic