Liber

 1  I | Pontificis consilium evocandus. Imo vero generose mentis inditium
 2  I |       ambas creavit Altissimus. Imo vero, quid habes quo te
 3  I |     sepius quam ceteri hominum, imo vero quasi continue, egrotatis.
 4  I |        pareret, tibi nescio cui—imo quidem scio, sed dissimulo—
 5 II |         boni ingenii puer eris. Imo vero, stulte senex et ignare,
 6 II |         humiliter de te sentis: imo vero confestim accepto in
 7 II |   versaris. Sed nullum excipio? imo aliquos. "Et quos?" inquies.
 8 II |      tibi doctissimus videaris. Imo vero ignorantie tibi conscius
 9 II |     nemo unquam poetarum fecit, imo vero nemo mortalium?". Multa
10 II |  vidisti. Et vis videre quid in imo viscerum ac fibrarum lateat?
11 II |      Expectas ut ab auro dicam. Imo vero ab obiectis. Multum
12 III|        atque aliis nil nocebat, imo vero multum proderat, quoniam,
13 III|  ambagibus probem? In fundo es; imo iaces: is proprius fecis
14 III|         non consolator aliorum, imo medicus, si non vulgi plausum,
15 III|         nichilum finit. Fallor: imo vero, in tuam infamiam et
16 IV |         Solitarius sum, fateor, imo profiteor, et solitarium
17 IV |      imperatoresque clarissimi. Imo vero solitudinem quis non
18 IV |         aliud mane, aliud sero, imo et in eodem instanti nunc