[1] Et mihi conspicuum meritis belloque tremendum,

Musa, virum referes, Italis cui fracta sub armis

Nobilis aeternum prius attulit Africa nomen.

Hunc precor exhausto liceat mihi surgere fontem

5          

Ex Helicone sacrum, dulcis mea cura, Sorores,

Si vobis miranda cano. Iam ruris amici

Prata quidem et fontes vacuisque silentia campis

Fluminaque et colles et apricis otia silvis

Restituit Fortuna mihi: vos carmina vati

10

Reddite, vos animos. Tuque, o certissima mundi

Spes superumque decus, quem saecula nostra deorum

Victorem atque Herebi memorant, quem quina videmus

Larga per innocuum retegentem vulnera corpus,

Auxilium fer, summe parens. Tibi multa revertens

15

Vertice Parnasi referam pia carmina, si te

Carmina delectant; vel si minus illa placebunt,

Forte etiam lacrimas, quas (sic mens fallitur) olim

Fundendas longo demens tibi tempore servo.

Te quoque, Trinacrii moderator maxime regni,

20

Hesperiaeque decus atque aevi gloria nostri,

Iudice quo merui vatumque in sede sedere

Optatasque diu lauros titulumque poetae,

Te precor: oblatum tranquillo pectore munus

Hospitio dignare tuo; nam cuncta legenti

25

Forsitan occurret vacuas quod mulceat aures

Poeniteatque minus suscepti in fine laboris.

Praeterea in cunctos pronum sibi feceris annos

Posteritatis iter: quis enim damnare sit ausus

Quod videat placuisse tibi? Fidentius ista

30

Arguit expertus, nutu quem simplice dignum

Effecisse potes quod non erat. Aspice, templis

Dona sacris affixa pavens ut vulgus adoret:

Exime; despiciet. Quantum tua clara favori

Fama meo conferre potest! modo mitis in umbra

35

Nominis ista tui dirum spretura venenum

Invidiae latuisse velis, ubi nulla vetustas

Interea et nulli rodent mea nomina vermes.

Suscipe, iamque precor, regum inclite, suscipe tandem

Atque pias extende manus et lumina flecte.

40

Ipse tuos actus meritis ad sidera tollam

Laudibus, atque alio fortassis carmine quondam

(Mors modo me paulum expectet! non longa petuntur)

Nomen et alta canam Siculi miracula regis,

Non audita procul, sed quae modo vidimus omnes

45

Omnia. Namque solent, similis quos cura fatigat,

Longius isse retro: tenet hos millesimus annus

Sollicitos; pudet hac alios consistere meta;

Nullus ad aetatem propriam respexit, ut erret