Pars,  Sermo

 1 Serm,    16|        uirtutem arripuerunt, in solitudine monasticae uitae perfectionem
 2 Serm,    33|        quis soluit? Cui dedi in solitudine domum, et tabernacula eius
 3 Serm,    33|  dicitur. Hic tanto liberius in solitudine conuersatur, quanto a commiseratione
 4 Serm,    33| insinuat, dicens:~ ~Cui dedi in solitudine domum~ ~hoc est a tumultu
 5 Serm,    33|     illud quidem:~ ~Cui dedi in solitudine domum~ ~istud refert quod
 6 Serm,    33|      qui habitabant in agris et solitudine, et faciebant sibi tabernacula
 7 Serm,    33|  nutritur, Christum expectat in solitudine. Eo tempore quo Ioannes
 8 Serm,    33|         spontaneus. Qui in illa solitudine, quam salsugineos et aridae
 9 Serm,    33|       perfectius Deo uacaret in solitudine. Huius onagri fuerunt montes
10 Serm,    33| Tabernacula praedicti onagri in solitudine a Domino praeparari dictum
11 Serm,    33|      sed nec anachoretae cum in solitudine non uiuant.~ ~Quod si nec
12 Serm,    33| solitudinis portum. Sunt qui in solitudine tabernacula sua collocant,
13 Serm,    33|    reprehenderemus. Ecce enim a solitudine monachi uocamur, id est
14 Serm,    33|  praemissum esse:~ ~Cui dedi in solitudine domum.~ ~Semel a saeculo
15 Serm,    33|      uidimus praesu mere, ut de solitudine ad turbas procedentes, sicut
16 Serm,    35|        abbates uocant, duram in solitudine uitam subiectis instituentes
17 Serm,    35|   quacumque possunt occasione a solitudine deuolant ad seculum fingentes
18 Serm,    35|  magisteriis gloriantes quas in solitudine per totum annum fabricant
19 Serm,    35|  sumpsit exordium tam arduam in solitudine uitam egisse, ut Christus