Pars,  Sermo

 1 Serm,     1| aeternitatis, sed temporis; nec ad naturam, /357/ sed ad placitum homimum
 2 Serm,     1|           non est aeterna, nec per naturam, sed per gratiam et unionem
 3 Serm,     2|           esset, nostram repararet naturam. Ut autem Verbum Dei carnem
 4 Serm,     2|          super Angelos sublimiaret naturam; statim totam hanc natalium
 5 Serm,     4|        Haec autem secundum humanam naturam large eius unctio est, illa
 6 Serm,     5|          nihil proprium habuit per naturam, quod non communicaret nobis
 7 Serm,    11|         tamen tempore quo secundum naturam nequaquam haber e debebat.
 8 Serm,    11|        legimus sudasse, quod supra naturam humanam constat esse. An
 9 Serm,    13|           quippe est qui phoenicis naturam cognouerit, et quam ei gloriam
10 Serm,    13|          debeat. Cuius quidem auis naturam et resurrectionis modos
11 Serm,    15|         olim despecta, super omnem naturam, id est angelicam conscendere
12 Serm,    16|             Constat ignei elementi naturam caeteris longe subtiliorem
13 Serm,    21|       terrenae substantiae nostrae naturam in unam sibi uniuit personam
14 Serm,    23|       credere, sed per diuinitatis naturam ipsum ei tamquam aequalem
15 Serm,    26|       intrat Iesus, dum Verbum Dei naturam nostram in Virgine assumpsit,
16 Serm,    27|          pro sudore contra humanam naturam emitteret, et scepius ad
17 Serm,    33|            media errantem ad rerum naturam admisisset, si illum negare