Liber

 1    I|          excedat, eum profecto uere bonum esse et in omnibus perfectum
 2    I|            Et uidit Deus quod esset bonum~ ~bonitas Dei, quam Spiritum
 3    I|               Vidit Deus quod esset bonum~ ~ac si dicatur: intelligendo
 4    I| intelligendo quia opus quod fecerat bonum esset, amauit illud eo ipso
 5    I|           amauit illud eo ipso quod bonum erat. Ex quo et ipse bonus
 6   II|          est: Osnnia legentes, quod bonum est retinentes. Unde satis
 7   II|             si uirtutem uel aliquod bonum opus habere possimus quod
 8   II|    philosophos reperiri, qui summum bonum, quod Deus est, omnium tam
 9   II|      inuestigauerit et ipsum summum bonum esse definierit, in quo
10   II|             amat uerumque et summum bonum amat, quia eum beatum nisi
11   II|     psalmistam dicitur:~ ~Ecce quam bonum et quam iucundum habitare
12   II|    uidelicet summum, quod Deus est, bonum. Unde et cum superius de
13   II|          maxime commendat dicens:~ ~Bonum est homini mulierem non
14   II|         autem non nuptis et uiduis, bonum est illis si sic permaneant
15   II|        alltem do. Existimo ergo hoc bonum esse propter instantem necessitatem,
16   II|     instantem necessitatem, quoniam bonum est homini sic esse.~ ~Et
17   II|             est:~ ~Melius est nomen bonum quam diuitiae multae~ ~et '
18  III|           est excellentius scientia bonum, facilius ad elationem trahit,
19  III| inuisibilium, unum principium, unum bonum, unum dispositorem omnium
20  III|            ideo eam recte perfectum bonum dici et nulla re alia indigens
21  III|            sint semper summum illud bonum uerbis etiam attingere quod
22  III|            possumus, sine qualitate bonum, sine quantitate magnum,
23  III|              recte illud ineffabile bonum effari nomine non est ausus.
24   IV|          Deum de Deo et esse summum bonum de summo bollo, et quasi
25   IV|           potentem, aeque per omnia bonum et aequalem ipsi patri suo;
26   IV|            genuit, ut etiam de illo bonum commune procederet~ ~ac
27   IV|            sumus, cum omne quod est bonum siue omnem naturam, aut
28    V|  consueuerunt, omne autem id summum bonum esse intellexerunt. Quod
29    V|           ac summum iure profitemur bonum. Qui quomodo summum diceretur
30    V|            quomodo summum diceretur bonum, nisi caeteris omnibus praecelleret
31    V|             dicitur, compar aliquod bonum habere non potest. Neque
32    V|       habere non potest. Neque enim bonum esse poterit quod superfluum
33    V|          sufficiens, ut dictum est, bonum. Nullo itaque modo plures
34    V|            quo melius est quodlibet bonum, eius multiplicatio melior
35    V|              atque ita illud summum bonum quod dicitur Deus, melius
36    V|      quomodo deum quemcumque summum bonum dicemus, cum aliquid maius
37    V|             ea multitudine? Sed nec bonum dicendum esset quod, ut
38    V|      obnoxium. Quis etiam quodlibet bonum tanto pretiosius esse deneget
39    V|            facile assentire quemque bonum existimo, qui nulli inuidus,
40    V|        autem quem necesse est summe bonum esse atque benignum, nec
41    V|             ut aliquem nostrum adeo bonum esse concedamus ac perfectum,
42    V|            Facit autem hunc hominem bonum. Necesse est ergo hunc hominem
43    V|       Necesse est ergo hunc hominem bonum fieri, nec ullo modo eum
44    V|         liberare dignatur asseramus bonum, uerum etiam ut ostendamus
45    V|           differre sicut et auferre bonum quod possis, non est bonitatis
46    V|            nisi optimum, id est tam bonum quantumcumque conuenit.
47    V|           Boethius:~ ~Omne, inquit, bonum, cum in commune deducitur,
48    V|            Verum [est] quoque 'omne bonum, cum in commune deducitur,
49    V|            Sed non ideo statim omne bonum omnibus publicandum est,