Liber

 1    I|        et summe sapiens et summe benignus ostenditur. -- De genitura
 2    I|        et sapiens, sed nequaquam benignus, tanto ad nocendum fit pronior
 3    I|   uoluerit, et bene uelit utpote benignus, nec ex insipientia modum
 4    I| sapientia; uel Spiritus quod sit benignus, immo benignitas ipsa. Non
 5    I|   sapiens aut solus Spiritus sit benignus; sed quod iuxta cuiusque
 6    I|        illud libri Sapientiae:~ ~Benignus est spiritus sapientiae
 7    I|     disciplinae effugiet fictum. Benignus est enim spiritus sapientiae...
 8   IV|         potens siue sapiens siue benignus' ad identitatem tantum essentiae
 9   IV|          potens siue sapiens aut benignus. Haec autem enuntiatio '
10   IV|       uel 'Spiritus Sanctus' et 'benignus'? Alioquin non magis relatiue
11   IV|         ad Patrem et Filium quam benignus. Non itaque 'Pater' hoc
12   IV|      omnipotens sit sapiens siue benignus, et e conuerso. Et quemadmodum
13   IV|         potens sit et sapiens et benignus, et eadem per omnia boni
14   IV|         nullus quippe in eo quod benignus est, aut sapiens est aut
15   IV|    habere' dicatur aut sibi ipsi benignus esse, sed alteri. Maxime
16   IV|     effectum, cum hoc ipsum quod benignus est aut benigne aliquid
17   IV|  benignitatem remaneret, si sibi benignus esse posset, aliquam in
18    V|       aemulus esset nec perfecte benignus. Quod si eam quam habet