Capitulum 66.

Hermannus Schol.49 sedit annos vix tres. Cambutam pastoralem a caesare Conrado meruit, palleum a papa iuniore Benedicto, ab Halverstatensi choro electus, eiusdem ecclesiae fuit praepositus. Vir, ut aiunt, columbinae simplicitatis, sed parum habens prudentiae serpentis; ideoque facile deceptus est a clyentibus. Raro parrochiam visitavit; semel Hammaburg accessit, et tunc cum exercitu veniens episcopatum, quasi non suum, despoliavit abiensque velut terram salsuginis derisit. Rapacitatis incentor et auctor consiliorum quidam Macco fuit, archiepiscopi vicedominus. Ceterum nobiles viros habuit capellanos, Thiadricum et Schol.50 Suidgerum, quem deinde Romana sedes appellavit Clementem. Subdiaconus eius fuit Adalbertus, postea archiepiscopus Bremensis, iam tunc minax vultu et habitu verborumque altitudine suspectus audientibus. Pontifex igitur parvipendens omnia quae in episcopatu invenit, primo quidem musicum Guidonem adduxit Bremam, cuius instancia correxit melodiam et claustralem disciplinam. Quod solum ex operibus eius prospere cessit. Deinde antiquissimum sancti Mykaelis oratorium diruens, corpora trium decessorum eius, scilicet Adalgarii, Hogeri et Reginwardi ab eo loco sustulit ac recondidit eos in maiori basilica sub ipso tribunali. Schol.51 TuncSchol.52 magnum opus et utile ingressurus murum civitati circumdare voluit, vixque iactis fundamentis cum opere vitam finivit. Ita ille magnus pontifex Heli, dum suos a rapina non corripuit, etiam in bonis aliquibus Deo ultionum displicuit. Mortuus est autem in episcopatu Halverstedensi , dum esset in praedio suo Hildinrode. Corpus eius Bremam revectum subterratum est in medio chori. Obiit vero 14. Kal. Octobris.