Capitulum 41.

Dux avaritiae stimulo motus in Frisones, quod debitum non inferrent tributum, venit in Fresiam, comitem habens archiepiscopum, qui ea tantum gratia profectus est, ut discordantem populum duci reconciliaret. Cumque dux mammonae cupidus totam pro censu rationem poneret, necdum septingentis argenti marcis posset ullo modo placari, mox barbara gens, nimio furore succensa, 'in ferrum pro libertate ruebant'.

Multi nostrum ibi perfossi, ceteri fuga defensi, castra ducis et archiepiscopi direpta, magnus ecclesiae tesaurus ibi dilapsus est. Nichil tamen profuit nobis apud ducem et suos amicitiae fides in periculo experta, quominus persequi vellent ecclesiam. Aiunt ergo ducem futuri praescium saepe cum gemitu narrasse, filios suos ad excidium Bremensis ecclesiae fataliter destinatos. [Vidit enim per sompnium ex penetralibus suis egressos in ecclesiam ursos aprosque, deinde cervos, ad ultimum lepores. 'Ursi', inquit, 'et apri erant parentes nostri, fortitudine sicut dentibus armati; cervi sumus ego et frater solis decori cornibus; lepores autem filii nostri modicae virtutis et timidi, de quibus metuo, ne impugnantes ecclesiam divinam incurrant ultionem'.] Quapropter sub obtestatione divini timoris praemonuit eos, ne

quid impium cogitarent adversum ecclesiam et pastorem suum, periculose laedi aut hunc aut illam, quod iniuria eorum redundet in Christum. Haec surdis ille praecepta reliquit. Nunc de vindicta peccatores statim sequente videamus .