Capitulum 42.

Anno pontificis nostri 17. Bernardus Saxonum dux obiit, qui a tempore senioris Libentii iam per annos 40 Sclavorum res atque Nordalbingorum ac nostras strennue administravit. Post cuius obitum filii eius Ordolf et Hermannus hereditatem patris acceperunt, malo omine Bremensis ecclesiae. Illi enim antiqui memores odii, quod patres eorum contra eandem, licet occulte, exercuerunt ecclesiam, statuerunt aperte iam ultionem repetendam esse in episcopum totamque familiam ecclesiae. Et primo quidem dux Ordulfus, vivo adhuc patre, hostili stipatus multitudine, Bremensem episcopatum in Fresia devastavit ac cecavit homines ecclesiae, alios etiam legatos ad se pro pace directos publice verberari iussit et decalvari; postremo omnibus modis ecclesiam et suos impugnare, spoliare, caedere ac pro nichilo habere. Ad ea tametsi pontifex, ut debuit, ecclesiastico zelo exardens, contemptores anathematis gladio percussit, querelam tamen ad curiam deferens, nil aliud meruit quam derideri. Nam et rex puer a nostris comitibus primo, ut aiunt, derisui habitus est. Quapropter archipraesul tempori serviens, ut coniuratos tantum fratres ab invicem divelleret, dicitur Herimannum comitem adoptasse in militem. Cuius satellicio functus, in Ungaricam tunc expeditionem quasi magister regis et princeps consiliorum profectus est, relicto super negotia regni Coloniensi archiepiscopo. Restituto autem in regnum Salemone, quem Belo expulerat, pontifex noster cum rege puero victor ab Ungria regressus est.