Capitulum 62.

Hanc pernitiosam clarissimi viri commutacionem sive degressionem et apertius deteriorationem dum per singulas orbis provintias fama volans dispergeret, insignis germanus eius, scilicet palatinus comes Fridericus, ad corripiendum fratrem, sicut memini, pervenit usque Lismonam. Sed frustra commonens eum de his quae honori eius attinerent vel saluti, molestus abscessit, Schol.89 Notebaldum suosque pares accusans, qui suis maleficiis illustrem virum circumvenirent , suisque dementem reddiderint consiliis. Haec ille. Nos autem vidimus ipsum pontificem ad tantam illo tempore pervenisse infamiam, ut magicis inservisse artibus diceretur; a quo crimine, Iesum testor et angelos eius omnesque sanctos, illum virum prorsus immunem et liberum esse, praesertim cum maleficos et divinos et eiusmodi homines saepe iudicaret morte esse multandos. Quoniam vero scriptum est: 'Cum sancto sanctus eris, et cum perverso perverteris', arbitror, eum aut malignitate eorum quos sibi fideles credidit, aut infestatione inimicorum, qui ecclesiam eius impugnabant, a statu solitae rectitudinis primo lapsum, deinde corruisse totum. Tandem saeva Schol.90 perturbatione morum infractus, cum simul exterioribus fortunae quateretur adversis, quasi navis obruta fluctibus, etiam corpore debilitari cepit. Dumque medicorum auxilio studuit recuperare valitudinem, propter crebra medicaminum temptamenta graviorem mox incidit infirmitatem, ita ut semianimis iacens, in extremis iam fuerit desperatus. [Quo etiam tempore ad curiam tendens, gravi casu de equo lapsus est.] Tunc ille compunctus amare flevit cum Ezechia, correctionemque suae vitae Deo promittens, o solita Christi clementia, statim convaluit, totumque supervivens triennium, multa complevit, non tamen omnia quae promisit.