Capitulum 64.

Interea feralis aderat dies Aegyptiacis cognata tenebris, qua magnus praesul Adalbertus amarae mortis vicino pulsabatur nuncio. Sensit et ipse solutionem corporis sui tam virium defectu quam rerum praesagio dictarum instare. Sed cum medici trepidarent indicare veritatem, solusque promitteret vitam Notebaldus, inter spem vitae mortisque metumvir sapiens iacuit incertus suique oblitus. Eheu ignorans, quia 'dies Domini sicut fur, ita in nocte veniet'; et 'cum dixerint pax et securitas, tunc repentinus superveniet interitus', et alia, quibus praecipitur in euangelio, ut vigilemus. 'Nescitis', inquit, 'diem neque horam'. Qua in re memor sentenciae cuiusdam sancti, non sine lacrimis huic loco possum aptare: 'Iam,' inquit 'percutitur, iam sine penitentia cogitur exire peccator, ut moriens obliviscatur sui, qui, dum viveret, oblitus est Dei'. Tali modo gloriosus ille metropolitanus, cum adhuc speraret de vita praesenti, die medio sextae feriae, suis ad epulas sedentibus, ipse in agonia solus iacens, exhalavit spiritum, Schol.91 'Vitaque cum gemitu fugit indignata sub umbras'.

Eheu quam vellem meliora scribere de tanto viro, qui et me dilexit et tam clarus in vita sua fuit. Verum timeo, quia scriptum est: 'Vae illis qui malum bonum dicunt', et: pereant 'qui nigrum in candidum vertunt'. Videturque mihi periculosum esse, ut talis homo, qui dum viveret propter adulationes perditus est, ei nos scribentes aut loquentes post mortem adulari debeamus. Schol.92 Asserunt tamen aliqui, cum ita solus iacuisset, paucos interfuisse arbitros, in quorum praesentia de omnibus gestorum suorum offendiculis amaram in novissimo gesserit penitentiam, flens et eiulans; se dies suos perdidisse, tuncque demum cognoscens, quam parva, immo quam misera est nostri pulveris gloria; 'quia omnis caro foenum, et omnis gloria eius quasi flos foeni'.