Capitulum 42.

Ecce illa ferocissima Danorum sive Nordmannorum aut Sueonum natio, quae, iuxta verba beati Gregorii, 'nichil aliud scivit nisi barbarum frendere, iam dudum novit in Dei laudibus alleluia resonare'. Ecce populus ille pyraticus, a quo totas olim Galliarum et Germaniae provintias legimus depopulatas, suis nunc finibus contentus est, dicens cum apostolo: 'Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus', et 'Credimus videre bona Domini in terra viventium'. Ecce patria illa horribilis, semper inaccessa propter cultum ydolorum,

- 'et Scythicae non mitior ara Dianae', deposito iam naturali furore, praedicatores veritatis ubique certatim admittit, destructisque demonum aris, ecclesiae passim eriguntur et nomen Christi communi ab omnibus effertur praeconio. Nimirum 'haec est mutacio dexterae Excelsi', et tam velociter currit sermo omnipotentis Dei, ut a solis ortu et occasu, ab aquilone et meridie laudabile sit nomen Domini, et omnis lingua confiteatur, quia dominus noster Iesus Christus in gloria est Dei Patris, cum Patre et Sancto Spiritu vivens et regnans per omnia saecula saeculorum. Amen.

M. ADAMI EPILOGUS AD LIEMARUM EPISCOPUM.

Suscipe magne tui praesul munuscula servi,

Quae tibi et ecclesiae fert pleno cordis amore.

Parva quidem sunt haec, et vix, me iudice, digna,

Quae possint oculis relegenda placere Catonis.

Nam cum rethoricis sermones floribus ornes,

Cum tua lingua sacrae sit clavis bibliothecae,

Cum divina patrum scrutere volumina cautis

Indiculis, quid verba putem tibi balba valere?

At cum multa Deo placuissent dona potentum,

Saepe minuta duo viduae laudata memento.

Et confido etiam, quod commendatio scripti

Carior inde tibi maneat, dum nil ibi fictum

Externumque vides, sed quaevis pagina veram

Ecclesiae laudem canit hystoriamque Bremensem.

Omne decus sponsi est, ubi fertur gloria sponsae.

Cumque per innumeros librorum curreris agros,

Scire decet, quod ubique legis hoc esse aliorum:

Iste liber tuus est, totusque revolvitur in te,

Tempus ad usque tuum perducens acta priorum.

Ergo fave votis, parcens iuvenilibus ausis.

Effice, quaeso, tuo ne spes foret irrita servo,

Qui pro laude tua non erubet esse poeta.

Nempe tibi fateor, venerabilis et bone pastor,

Si bene non potui, certe veracia scripsi,

Testibus his utens, quibus haec notissima res est.

Nec mihi scribendo laudem vel munera quaero,

Quippe placere tibi, reor hoc satis esse labori.

Tum perpende, tuo non esse ignobile claustro,

Quod minimus fratrum perfecit maxima rerum,

In quibus ecclesiae lucent primordia nostrae,

Arctoumque salus populorum scripta tenetur,

Et decessorum pinguntur facta tuorum.

Tempus erit, quo facta tuae celeberrima laudis

Aut nos aut aliquis ex docta plebe tuorum

Pangemus maiore lyra, si vita superstes.

Quamvis nota satis pateant tua gesta per orbem,

Quae et sine scriptore vulgabit fama perhennis:

Quem tua praeteriit felix electio, qua te,

Prisco more patrum, pastoris nomine dignum

Electumque Deo prodebat Spiritus index,

Cuius tunc festum recolebat turba fidelis.

O quantis lacrimis populi te vidimus emptum,

Dum prius oppressi votis communibus omnes

Te talem cuperent, immo longe meliorem,

Quam spes ulla foret vel nostra fides meruisset.

Tu solvis duram populi a cervice catenam,

Fasciculosque graves ab onusta plebe repellens,

Afflictae gentis moerorem in gaudia vertis.

Tu clerum iniusta raptorum fraude gravatum

In sua restituis, tu nos errore veterno

Eximis atque suo reddis sacra templa decori.

Tu pacem terris antiqua lite fugatam

Ecclesiis revocas. Iam tertia praelia surgunt,

Et discordantes tu iungis ad oscula mentes.

Si quid adhuc susperest, quod gaudia publica turbet,

Per te sedari tribuat Deus, adiciatque,

Ut Brema cum Hammaburg per te redimi mereantur,

Quae diuturna sui flent tempora carceris ambae;

Haec a paganis oppressa, haec clausa tyrannis.

O Liemare pater, faveat tibi gratia Christi,

Nosque tuae pecudes tibi corde et voce favemus.