X. LUNA

Luna, quae vaga vertici

montis et tacitis casis

inmines et anhelitu

         lucidos legis amnis,

245

te canam miseris piam,

Luna, nam simul occidit

Sol et aurea cum die

Spes hinc avolat omnis;

         non eam sinis exsulem

250

tunc abire, sed excipis

candido trepidam sinu

vestis, Luna, vietae;

induis trepidae tuum

lumen, atque silentiis

255

rosidis madidam tuis

        huc Spem, Luna, remittis:

facta quae leve Somnium

clausas ingreditur domos,

exilisque, ope qua solet,

260

        dormientibus adstat.

Haec tu, Calve, supervolitans levis aequora cerae: