III.

His autem, a quibus id quod supernum est usurpatur, ut mihi videtur, nihil aliud remanet quam infernum. Non enim habent quo ascendant, quia semper ascendendo hoc illis tantum superest quod descendant. Omnes enim ad gloriam, nec tamen una via, concurrunt. Alii enim de acceptis honoribus laudari cupiunt, alii de reiectis. Quidam vero clavis, quidam panno vilissimo gloriantur. Alius quia deliciose vivit placere vult, alius quia parce. Postremo alter vitiis, alter virtutibus. Omnes ubique famam suam propagare contendunt, et ideo difficillima est huius iactantiae curatio, quia non vitiis tantum, sed etiam virtutibus, se immiscet. Nec enim permittit hominem qualis sit a semetipso cognosci, quia dum laudibus alienis adgaudet, gaudium eius exultatio sequitur, exultationem vero tumor et nimia aetimatio sui. Plus siquidem in se aestimat quam quod videt. Atque ita fit ut non tantum aliena adulatione simus miseri, sed et nostra, nam dum nullus de se sibi hoc quod verum est confitetur, gloriam suam ex aliena opinione suspendit, et cum dicitur beatus, magnificus, potens, non quia ita est de se, sed quia ita dicitur, credit. Hoc est enim mortiferum illud vitium, de quo Dominus in Evangelio ita loquitur ad Iudaeos: Quomodo, inquit, vos potestis credere, qui gloriam ab invicem accipitis, et gloriam quae a solo Deo est non quaeritis? Ostendit enim Dominus quia quisquis ab hominibus gloriam quaerit a Deo non habet quod expectet. Unde etiam et illud de hypocritis elemosinam facientibus dicit: Ideo haec faciunt, ut glorificentur ab hominibus. Amen dico vobis quia receperunt mercedem suam, id est, laudem humanam solummodo in praesenti. Paulus quoque Apostolus nos monet: Nolite, inquit, fieri inanis gloriae cupidi, inanem appellans gloriam, quam fenerat mendice mendicus, inanem dicens et vacuam, qua si quid boni agitur, dum sibi homo tribuit, omnium laborum fructus evacuat.