V.

Ubique ergo hoc iactantiae vitium subrepit et suas in utroque partes exercet, sed si illos qui in bonis operibus viventes humanam gloriam aucupantur auctoritas divina condemnat, eo quod se in illis magis voluerunt laudari quam Deum, quid de illis fiet qui et male vivunt, sed tamen laudari volunt? Ipsi considerent. Nullus igitur vanae gloriae finis est; nec solum ea quae gesta sunt sequitur, sed etiam ea quae gerenda sunt antecedit. Nam si quid boni operis ab aliquo destinatum est quod agatur, continuo haec alludit, et quantum ex eo admirabilis fiat ceteris iam depingit. Si aliquid recti quosdam docere voluerit, priusquam ab aliis eruditus aut eloquentissimus appelletur, iam hoc praemissae suspicionis delectatione aures eius pruriuntur audire. Si comptius aliquando dictantur litterae ad amicum, priusquam transmittantur aut in manes eius cui sunt scriptae perveniant, quantum in eis apud illum doctissimus videatur quantumque illi admirationis per quaedam dictatus sui loca nascatur, sagaci quodam commendationis suae cogitamine praedivinat. Si alicui in loco necessitatis beneficium prompte praestetur, antequam accipiat qui petebat, quantum ex eo benignus omnibus aut largientissimus videatur, hic qui daturus est iam metitur. Miles denique ipse sumptis armis pergit ad praelium, dum adhuc cui cedat victoria nesciatur, praesumpta sibi fortitudinis arrogantia, ita typhosus quasi iam victor ingreditur.