Liber,  Caput

 1    I,       I| contemplatione perculsi, id quisque miratus in alio quo ipse vicissim
 2    I,     XII|       meritissima cruce fregit. Sed miratus fraudis ingenium ad naturam
 3  III,       I|            illa Meleandro, fidemque miratus per propria discrimina capiti
 4  III,     XXI|          timide negat."~ ~3. Multum miratus Virtiganes tantae audaciae
 5  III,     XXI|       novitatem consilii haud parum miratus: "Faciamus igitur, inquit,
 6  III,    XXIV|     Archombrotus capere posset. Sed miratus quid opus hos Sardos in
 7  III,     XXV|       simulari in fugae praetextum. Miratus quis suas deprehendisset
 8   IV,    XVII|          pietatis, donec vehementer miratus Radirobanem ab Afris timeri,
 9    V,      VI|        convertunt. Et subitum luxum miratus Arsidas nihil tamen altiori
10    V,    VIII|            Poliarchum dicere putat, miratus quae tam propera fama hanc
11    V,     XIV|          iam veluti sequester nubem miratus sum unde evasi. Ignosce,
12    V,   XVIII|             Poliarchus rogavit. Rex miratus quid hae litterae haberent