Liber,  Caput

 1    I,      II|        fortunam destinat. Quis crederet, Archombrote? Eam rapere
 2    I,    VIII|  tanquam dignos quibus unis se crederet, sed nec sine pudore intuebatur,
 3    I,       X|    nemo neglectum omissumve se crederet.~ ~2. Salutantium supplicumque
 4    I,     XVI|     longe aliud quam quod ipsa crederet iam afferri: scire omnes
 5   II,     VII| iungenda bracchio erat. Cumque crederet vim succorum satis infusam,
 6  III,      XX|       si me potius amaret quam crederet debitam sibi. Tam inconditam
 7   IV,      VI|    cuius fidei legationem hanc crederet. Neminem habebat cuius consilio
 8   IV,      IX|  gratiam sibi Regina habere me crederet & praeterea ut fidem uxoris
 9   IV,      XI|      Tamen mora & (quis puerum crederet?) argumentis demulsimus.~ ~
10   IV,    XIII|  videbantur insanire. Nam quis crederet Regem qui tot annis publico
11    V,      VI|   cernerentur. Quid potissimum crederet ambigebat novitate illa
12    V,       X|       ipsi, si illius matri se crederet. Accendebant iam sponte