Liber,  Caput

 1    I,    VIII|           triste venturarum rerum auspicium. Sed nec publice dolere
 2   II,   XVIII|      vulgi quasi rem fortuitam in auspicium accepit. Certus erat Lycogenes
 3   II,     XIX|          primus mitioris fortunae auspicium accepit. In lembo praeco
 4  III,       I|     fortasse insidiae. Si placet, auspicium tuum subibo meaque fortuna,
 5  III,      IV|  maiestatis reverentia capti tuum auspicium sequentur, qui dubitare
 6  III,       V|        veneratione afferunt rebus auspicium, quas Reges publice obeunt
 7  III,       V| simplicius loquar, nomen patris & auspicium in me sume. Tua sint quaecunque
 8  III,       V|       saltarent ad tibiam. Sed in auspicium traxit quod largitioni intentus
 9   IV,    XIII|         coram facere tantis rebus auspicium!' At ille: " 'Possum ire,
10   IV,     XVI|    commendarent Siculis in illius auspicium transituris.~ ~
11    V,     XIV|       quem dii sponte tribuerunt, auspicium facit ut quod regnum in
12    V,     XIV|          Seu mari seu terra felix auspicium facies. Ubi in Galliam redierimus,