Liber,  Caput

 1    I,      VI|            omni luce dignum tuis tenebris celabis? Sed bene est si
 2   II,     XVI|          ab hoste seu iam mixtum tenebris caelum pertimuit.~ ~3. Periêre
 3   II,    XVII|      inquit, ad hanc insolentiam tenebris usus sit, regererem, per
 4  III,       I|    periculo defungar. Quid iuvat tenebris te committi & pugnae, quae
 5  III,    VIII|        inter gementium turbam, & tenebris freta ad Praxetae domum
 6  III,     XXI|    aequori permitteretur. Moxque tenebris excipientibus lucem, medicati
 7   IV,     III| vigiliaque usus est & iuvantibus tenebris liberos animi motus ad carmen,
 8   IV,      XV|       spumae attritus micabat in tenebris, qui saepe ominoso impetu
 9   IV,     XIX|  videbant. Postquam vero subitis tenebris caelum inhorruit, elephanti
10   IV,      XX|          foedare diem nostrumque tenebris~ ~Sic nubes miscere polum?
11   IV,      XX|        aeternis ceu gens damnata tenebris.~ ~Ni redis, ô hominum praeses,