Liber,  Caput

 1    I,       X|    facere crederer. Nam infulas numinum, quibus ornantur, convenientissimas
 2    I,   XVIII|      neque illa nostra esse sed numinum, quae a nobis duntaxat procurata
 3   II,       V|    veluti truncas urbes excisis numinum tholis aspicias in quibus
 4   II,       V|    nihil de superis certum. Sic numinum rebus indicta est isto facinore
 5   II,      IX| compagibus properabant intrare. Numinum pietatem! Ut voces horruêre!
 6   II,     XIX|      fugiendi incommoda, rursus numinum ira, & quod in immerita
 7  III,      XI|       accidisset. Hoc ipsum pro numinum munere habendum, quod non
 8  III,   XVIII|        tu virgo mortalis nec de numinum vulgo. Tu sanctissima Pallas,
 9    V,      XI|   pervenit, qui seu tactus cura numinum seu Sardorum animos prona
10    V,     XIV|       fiant conciliandorum sibi numinum causa. At si quis ab honoribus
11    V,      XX|     Salvete, inquit, ô Reges, ô numinum cura, exerciti hactenus