Liber,  Caput

 1    I,      II|     iunxit, quam quod illius calamitas omnibus gentibus abominandum
 2    I,      IV|   haec in insontem invidiosa calamitas, date, ô Dii, saltem ut
 3    I,    VIII|    perculsus. Amissi iuvenis calamitas & iactura eo magis horrentem
 4    I,     XVI| mutatos, non dubio quin vera calamitas nuntietur." Et illa velut
 5    I,   XVIII|    ne ex illa peior interdum calamitas esset quam quae eius beneficio
 6   II,       I|   fortunam placabimus. Si ea calamitas incidet, solam Epeircten
 7   II,       V|    indicta est isto facinore calamitas, simulque in publicam pacem
 8   II,      IX|     ad Poliarchum pertineret calamitas. Nam quis vector toties
 9   II,   XVIII|    opinor, non mala mens sed calamitas mutavit. Si me fas est aliquid
10  III,      IX|     ad neminem autem cui tua calamitas plus doleat. Sed quod oras
11  III,      IX|      animum meum tam indigna calamitas. Iubeo itaque bene sperare