Liber,  Caput

 1    I,      II|  ceterorum fidei credidit ut sibi credi par esse ex virtute sentiebat.
 2    I,    VIII|       furtiva consilia a Gelanore credi voluerat. Hunc Timonides
 3    I,       X|     Poliarchum dedi ad poenam, ne credi vulgo posset immissus qui
 4    I,     XVI|        ratio erat. Omnia fortunae credi oportuit. Iam enim ad Meleandrum
 5  III,      VI|      quoties sibi postulant arcem credi, videatur haec eorum tacita
 6  III,     XIV|           quod cum sciat sibi non credi, quicquid fingit innocentis
 7   IV,    XVII|         non litteris, non nuntiis credi possunt, ut si postvertas
 8    V,       V|           simplicis liberalitatis credi vix potest14. Facile hospitem
 9    V,       V| disputarent, nam nec ignotis bene credi nec viros Insulae deesse,
10    V,       X|          Sed tamen filius poterat credi seu viribus seu pudore sibi