Liber,  Caput

1    I,    XVII|       poenam; alii proclamantes ad vindictam. Sed exhorruit Meleander
2   II,     XIV|      ingenia, pugnare in noxios, & vindictam occupare. Et ne hoc facinus
3   II,    XVII|         aliquod esse numen quod in vindictam impiae credulitatis nonnunquam
4   II,     XXI|           volet sive ad securiorem vindictam servabit. Ego cum intactae
5   IV,      II|         oris specie proclamavit ad vindictam. Urgebat tamen attonitam
6   IV,       V|           quantum deliquerit. Hanc vindictam, hunc laborem anxie mando;
7   IV,    XXII|        intellegens festinansque ad vindictam cursum in Poliarchum praecipitat
8    V,     XIV| annumeretis veteribus, quorum ambo vindictam mei causa distulistis, neu