Liber,  Caput

  1  ded         |    celebrat, si amabis Argenidem. Satis denique se hic liber Tuae
  2    I,       I|        clamore ferire contumacem. Satis illi in conspectu huius
  3    I,      II|            nunquam secundi gradus satis patiens fuit; vir manu &
  4    I,      II|          eum aliquandiu distulit. Satis visum si occuparet consilia
  5    I,     III|           omisso frontis horrore, satis Poliarchum constare sibi
  6    I,      IV|         solet, nec ipsi quo irent satis certi. In omnium foribus
  7    I,      IV|          De crimine neminem eorum satis scire. A rege damnatum, &
  8    I,      IV|     incertum rumorem faceret, rem satis exploratam nuntiare non
  9    I,      VI|            quam modicus ignis non satis submovebat, aversatusque
 10    I,     VII|        rediret ad specum: nam nec satis posse pultantem exaudiri; &
 11    I,    VIII|         attolli in lecticam. Tunc satis constitit grassatores qui
 12    I,    VIII|        respondit, quibus publicum satis aptum non esset: declinaret
 13    I,    VIII|           miseros ne quaere deis. Satis ausa luemus~ ~Gentibus invisi,
 14    I,       X|           biduum esse ex quo illa satis cibum non caperet; hinc
 15    I,      XI|           Capitulum XI~ ~1. Neque satis placida aut secura Poliarcho
 16    I,     XII|   lacusque~ ~Planaque, nec furvis satis est sibi noctis in antris.~ ~
 17    I,      XV|        iubet eoque processit, vix satis interiori tunica circumducta, &
 18    I,      XV|        non semel narrari Argenidi satis erat, quae tandem ire Arsidam
 19    I,      XX|         pompam. Ne populum quidem satis viatores arcebant spectandi
 20   II,       I|          fidei mulieres admittas. Satis est, mea gnata, proditione
 21   II,       V|       constituantur (nam id ipsum satis iratis esset ad questus
 22   II,      VI|           eum interimi placuerat; satis esse si potirentur Argenide.
 23   II,     VII|      Cumque crederet vim succorum satis infusam, eam in pyxide defert
 24   II,     VII|         dubitare, tanquam mandato satis functus, ab illo protinus
 25   II,     VII|  renuntiare esse omnia in securo; satis sibi haec arcana esse mandata.~ ~
 26   II,      IX|         agique18 a litore, necdum satis constanti maris pace. Praeter
 27   II,       X|        Non se litteras legere aut satis vigilare arbitrabatur. Ubi
 28   II,    XIII|        interitu fuisse Argenidem, satis quid hanc caritatem & dolorem
 29   II,     XIV|           sapientiam afferentibus satis poenae est ex prudentum
 30   II,      XV|         placebit fata deliberent. Satis est gaudii quod post Poliarchum
 31   II,      XV|     parabat Oloodemo.~ ~8. Sed ut satis explorata res adhibitique
 32   II,    XVII|        dii statuerint. Tertio non satis intellegi quae astra hos
 33   II,    XVII|            Addebam nec deprehendi satis posse quaenam sit connexio
 34   II,     XIX|         nec diffidere nec credere satis ausi. Nam cur Radirobanes
 35  III,       I|        plures meditabantur. Neque satis ad signa poterant convocari
 36  III,      II|        contraria animum rapiebat. Satis sibi dolorum & curae quod
 37  III,     III|       mala transire ad corpus non satis sentiebat.~ ~6. At Argenis
 38  III,     III|         eorum salute pendebat, se satis esse incolumem. O mortalium
 39  III,      IV|          quem ducem dignarentur: "Satis est, inquit, ô Rex, si minari
 40  III,      IV|      nimis poterunt illi, nunquam satis Reges poteritis. Nec in
 41  III,      IV|          nunc tempore utuntur iam satis occupato, quo alio iurgandi
 42  III,       V|           igitur illi in personas satis inspicere, non in veteres
 43  III,       V|        paene ad praestitam operam satis essent? Abest denique Poliarchus.
 44  III,      VI|      populares? Atqui externi iis satis excluduntur, quas in finibus
 45  III,      VI|       utilitatem nihil sollicito. Satis virium illic nobis, satis
 46  III,      VI|         Satis virium illic nobis, satis morae externis est, qui
 47  III,      VI|         patriciorum sanguinem ita satis vilem esse. Hoc tu avertes,
 48  III,    VIII|         aequali. Me enim extingui satis erat, me obiecta tabe peruri,
 49  III,    VIII|       solerter assimula. Lacrimas satis dabunt filii tui interitus
 50  III,    VIII|           enim scire intererat an satis periissem.~ ~10. " 'Sed
 51  III,      IX|        Socius tamen mihi unus non satis est. Quid enim si quaerendus
 52  III,      XI|          Ora soli, faciesque deos satis una faventes.~ ~Tu si qua
 53  III,      XI|  propitios aut tristes deos esse. Satis autem eam lucem habuisse
 54  III,     XII|   salutemve erit hoc facinus. Sed satis est quod non lente repraesentabit
 55  III,     XII|         inquieto erat vultu neque satis submovebat suspiria. Tandem
 56  III,    XIII|  iracundia & gaudio variata nihil satis consulebat. Sed maturato
 57  III,     XIV|        quis mortalitatis ludibria satis aestimet?) in eiusdem calliditatis
 58  III,      XV|      dignae a quo ista excideret. Satis erat commendata Argenidi
 59  III,      XV|       quicquam ausus cum muto nec satis sui conscio redit ad Nicopompum,
 60  III,    XVII|         aut continentiam laudare. Satis erit si apud te, virgo,
 61  III,   XVIII|         antevertebat risum, donec satis adorata Minerva, Rex ad
 62  III,    XVIX|         quam antistitis crederes. Satis erat innoxio ictu libare
 63  III,    XVIX|      amanti durabit adhuc sponso. Satis est me amari, satis est
 64  III,    XVIX|       sponso. Satis est me amari, satis est spem esse securam. In
 65  III,    XVIX|     conscium risum ciebant, neque satis castigabam improbitatem
 66  III,      XX|         bellum, Lycogene postquam satis factione invaluit acriter
 67  III,     XXI|       omni classe delegerat.~ ~5. Satis hoc virium ad fraudem raptumque
 68  III,    XXII|         quid iis tandem fiet? Quo satis ostio evolvemus tot annorum
 69  III,    XXII|   exigimus. Convenimus de numero. Satis, inquam, ut quot annus feret
 70  III,   XXIII|         fores aditusque dispositi satis submovebant immodicos, ut
 71  III,    XXIV|           habuit qui aperiret: ut satis ex solitudine constaret,
 72  III,     XXV|         si viribus esset agendum, satis posset victoriam sperare.
 73   IV,     III|           tabellas, in quibus non satis constantibus litteris haec
 74   IV,     III|         seu credidit de Selenissa satis supplicii nondum habere
 75   IV,      IV|   potentioris provinciam mutetur. Satis est sibi Sicilia, ut principes
 76   IV,      IV|    indoles, virtus sponso insint; satis opum in mea Argenide erit."~ ~
 77   IV,       V|          filiam non erat daturus. Satis omnibus agitatis conclave
 78   IV,       V|        factura sis officium tuum? Satis morarum fuit. Iterum quaero,
 79   IV,       V|       timui accendere obstinatum. Satis fuit praetextu alio spatium
 80   IV,       V|   volutata.8 Parenti meo ignosce. Satis supplicii fuerit quod illicito
 81   IV,     VII|        aut mutare? Nisi forte non satis fluere possent rerum hae
 82   IV,    VIII|        cognatis feminis unam, cui satis haud dixerim plus ornamenti
 83   IV,    VIII|         quia neque apud illustres satis infans latuisset neque tenerrimo
 84   IV,    VIII|          corpori in egena familia satis potuisset sperari subsidii.
 85   IV,    VIII|     misericordia & spei magnitudo satis alumnum commendabant. Igitur
 86   IV,    VIII|    praedium suum ivit. Agrum enim satis amplum colebat ad Rhodani
 87   IV,      IX|           heroum scilicet stirpem satis efficax natura monstravit.
 88   IV,    XIII|            sed tanquam supercilio satis omnia compressurus conscendit
 89   IV,    XIII|           tanquam hoste contempto satis iocis vacaret) dati vulneris
 90   IV,      XV|         erat portus nec certum an satis hospitalis. Sed necessitas
 91   IV,      XV|     studia videbatur navigium non satis ferri ventis aut agi remigibus.
 92   IV,     XVI|    abfuerant.~ ~4. Itaque tanquam satis violatis foederibus, non
 93   IV,    XVII|         attulerat: "Puto, inquit, satis tibi a filio imperatum ne
 94   IV,    XVII|       maerore confeceris. Iam hoc satis imperatum tibi puto. Indolem
 95   IV,   XVIII|           non regionis discrimina satis populum cogere ad tributa,
 96   IV,   XVIII|     concitandi sunt animi, iamque satis externi est mali absque
 97   IV,   XVIII|   patrimonia & si probe curentur, satis dignitatem assertura. Portoria
 98   IV,   XVIII|       otio mulctam dicant, suoque satis ingenio vulgus acui ad laborem.
 99   IV,   XVIII|         quibus ad tributa ferenda satis est Regum nutus quam quae
100   IV,   XVIII|       conficerent. Illico paruêre satis periculi imagine ad omne
101   IV,     XIX|   timendam, revocari suos iussit, satis egisse visus quod aequore
102   IV,     XIX|           hastas phalangibus; vix satis vertebantur equi in turmis.
103   IV,     XIX|          vidisse furentes belluas satis erat ad fugam. Longius remotos
104   IV,     XXI|        inquit, quod privatus sum. Satis erit si me Rex meus devovebis,44
105   IV,    XXII|  distraherent. Contra Radirobanes satis agebat, aliquot turmis equitum
106    V,       I|       aram accedere deove libare. Satis fuit sacerdoti trophaeum
107    V,      IV|        omni exercitu subiit mare. Satis locutus proceribus qui in
108    V,       V|     muricibus mercem, non Argenis satis quae monstrabantur cernere,
109    V,       V|         ad discessum se comparet. Satis erit brevem ad moram vel
110    V,       V|          insiluit in amplexum &: "Satis est, hospes, audivisse Galliae
111    V,     VII|        propera huic aurum quantum satis est dare. Iam promptum esse
112    V,    VIII| portabantur, solumque profectioni satis instructae signum iam deerat.
113    V,    VIII|          quid consilii habes? Quo satis interitu Archombrotus peribit?
114    V,       X|       hilarior cum filio cenavit. Satis enim in eam noctem quaesitum
115    V,    XIII|           ad eum decurrit. Iamque satis quid afferret perplexo anheloque
116    V,    XIII|          ea quae intus agebantur, satis quies & libertas superesset
117    V,     XIV| concupiunt, nulla viarum libertas satis explicat ab urbe castrisque
118    V,     XIV|        totiusque naturae ingenium satis hominibus persuadet, quos
119    V,      XV|          Non ausis sperare rates. Satis arma cruorque~ ~Hactenus &
120    V,     XVI|           instructum sit; se enim satis scire nihil ea invita vel
121    V,     XVI|    exundantem tamen laetitiam non satis capiebat, hoc uno macerata
122    V,     XIX|    recensque incrementum Sardinia satis erunt, ut & filius opulentissime
123    V,      XX|           adsis,~ ~Exorata Quies. Satis exhausêre pericli,~ ~Sat