Liber,  Caput

 1    I,       I|       oporteret, novis gemitibus caelum impleverit. Ambigebat tanto
 2    I,     III|        Nec stipatum nebulis erat caelum, aberatque tunc luna, quae
 3    I,      IV|        atque oculos attollens in caelum: "Vos, inquit, Dii Siciliae, &
 4    I,    VIII|   pallent alti manes, seu sidere caelum~ ~Auxisti, Siculas non respecturus
 5    I,      IX| oculosque invidiose tollentem in caelum, nunc saevius intra se &
 6    I,     XII|    sinuavit cornua fronti,~ ~Qua caelum & terras solitus, qua dira
 7    I,   XVIII|        pro familia, pro posteris caelum habere, neque illa nostra
 8   II,      IX|       non a tempestatibus tutum. Caelum enim modico vento sed incerto
 9   II,     XVI|          seu iam mixtum tenebris caelum pertimuit.~ ~3. Periêre
10   II,    XVII|         squalentes nubibus venti caelum eripiunt. Dum in ea contemplatione
11   II,    XVII|        fateris ea vertigine rapi caelum, ut parvo momento siderum
12   II,    XVII|    Ceterum si quis neget aliquid caelum in hominibus posse, dignum
13   II,    XVII|       agunt, vel quibus placidum caelum hilaritatem infuderit, gratiori
14   II,    XVII|      dicturus non inspicere modo caelum debeas, sed parentes, sed
15   II,    XVII|  fingendique licentia.49 Tu ipse caelum explora; sequere Lunae cursus;
16   II,      XX|         quo tunc Martem acuebant caelum implentibus, sonus in hostium
17   II,    XXII|     fumus est per longa volumina caelum inficiens, favillas interdum
18  III,       I|    iratus bellis, ex quo improba caelum~ ~Terra Giganteae tetigit
19  III,     III|         Archombrotus, tanquam in caelum raptus & prope non dubius
20  III,     VII|         vergenti, & assere me in caelum -- id est, fac ut patiatur
21  III,   XVIII|         sua se nobis aperuit. In caelum abscessit aut fortasse nostris
22  III,   XVIII|     pompa longo ordine crevit in caelum. Rei autem admirationem
23  III,     XXV|       ait. Ite satius ad liberum caelum & iam sole dimisso intepescentem.
24   IV,    XIII| stirpibus nati. Itaque multitudo caelum acclamationibus implevit,
25   IV,      XV|   gubernator, cui suspectum erat caelum montiumque natura quos a
26   IV,      XV|     adductisque nubibus abstulit caelum. Turbabantur subita festinatione
27   IV,    XVII|        sublime ita versis, ut in caelum eniti videretur. Caelestem
28   IV,    XVII|     Africa celebrabatur.~ ~8. Ne caelum, ne, Diva, tuo subvecta
29   IV,    XVII|        magno~ ~Arduus in miseras caelum descendere gentes~ ~Non
30   IV,     XIX|   Postquam vero subitis tenebris caelum inhorruit, elephanti tam
31   IV,      XX|    lampadibus milites clamoribus caelum impleverant, nesciusque
32   IV,    XXII|           Statim militum ululatu caelum inhorruit, his unum, his