Liber,  Caput

 1    I,     III|          aberat, per ipsum noctis silentium ad vacuas utique aures horridius
 2    I,       V|          sibi atque patrono inter silentium compellans.~ ~4. Interim
 3    I,      IX|        furtivis nutibus oculisque silentium subinde iubentibus, monebat
 4    I,      XI|          Dii, inquit, in praesens silentium commodent nostris rebus.
 5    I,     XVI|   contremuit. Et Selenissa quidem silentium tenebat. Sed Arsidas ad
 6    I,     XVI|          consumar. Ibo ad patrem. Silentium pro crimine esset. Sciat
 7    I,      XX|    expectari; adesse enim Regem & silentium per praeconem imperatum.
 8    I,      XX|      finxisset. Virgo autem inter silentium patris elapsa, deducentibus
 9   II,    XVII|            quando hanc pugnam tum silentium tuum, Rex, tum ipsius in
10   II,      XX|   vestigiis ferociter obambulans, silentium aliquandiu tenuit, donec
11   II,     XXI|     edixit ut ad concionem saltem silentium afferrent. Et mox: "Nam
12  III,     III|        fortunam arbitrabatur quam silentium suum: se enim haberi in
13  III,      VI|     scirem & simillimum oblivioni silentium."~ ~
14  III,      XI| pervertere. Igitur cum aliquandiu silentium tenuisset: "Mihi quoque
15  III,      XV|      latronum more tenebras atque silentium quaeramus in vota. Quid
16  III,      XV|         veneratus Argenidem inter silentium abscessit. At virgo saepe
17  III,     XVI|        Radirobanis aegre servatum silentium denique solvens: "O, inquit,
18   IV,      II|          2. Post haec verba altum silentium fuit. Nam plerisque iniucunda
19   IV,      II|          est. Quod si reprehendis silentium meum, cogita non potuisse
20   IV,     III|     animam efflavit.~ ~6. Omnibus silentium ingens, fremitus rursus, &
21   IV,       V|   recedere, quo mihi super stirpe silentium indictum est. Ne me tamen
22   IV,      IX|    Sicambrae facile fuit excusare silentium. Gratulata deinde est quod
23   IV,      XI|       quam interim redeo teneoque silentium si quid forte ipsa prior
24   IV,    XIII|       omnes inhorruissent undique silentium fuit, oculis mentibusque
25   IV,     XIX|       impulêre, qua hostem abesse silentium monstrabat. Radirobanes
26    V,       X|          Non mihi placet, inquit, silentium tuum, maxime cum nec pudenda
27    V,      XV|         melius haberi." Excusavit silentium Gobryas: neminem quippe
28    V,      XX|        inter verecunda tunc sacra silentium tenentem, monuerat Poliarchus