Liber,  Caput

 1    I,    XIII| oporteret oneri ceteris esse, & naturae omnes dotes publico auro
 2    I,    XIII|   radiis dignitatis, ut exactae naturae opera esse credantur, velut
 3    I,    XIII|     egregie iuvenis, inter haec naturae ornamenta non dubito numerare.
 4    I,    XVII|    Meleander, qui subita deinde naturae humanae miseratione commotus
 5    I,    XVII| affectibus. In tanta felicitate naturae eminebat eruditionis amoenitas
 6    I,   XVIII|   Ceterum omnia animantia ductu naturae non Regem aut alieni superbiam
 7    I,   XVIII|      conveniunt aut abhorrent a naturae libertate. Si contineri
 8    I,   XVIII|       homines vetat extra leges naturae ipsius virtutisque exerrare.
 9    I,      XX|     viro haesisset. Si per iura naturae licuisset, optaturam hunc
10   II,       X|       illis rupibus expectandum naturae fortunaeve imperium. Sic
11   II,      XI|     quaesitus erat decor. Plura naturae debebantur, cuius facilitas
12   II,    XVII|         absorbet, solidos illos naturae sinus frangunt fati sui
13   II,    XXII|      hoc artifex figuravit. Sin naturae opus est, unde iam imbecilli,
14  III,    VIII|      adibat, per foedera deinde naturae & unius patris memoriam
15  III,      IX|      cingitur mari. Nam viribus naturae fisum Regem eo latere omisisse
16  III,     XXI|   fabulam, pulso patre Saturno, naturae hereditatem sorte ducentium:
17   IV,     VII|        rerum hae vices & veluti naturae temeritas absque otiosa
18   IV,     VII|      Iupiter cum orbi initium & naturae leges daret, cum seriem
19   IV,      XI|        Nec superba aut pervicax naturae felicitas. Amabant omnes
20   IV,    XIII|         volo, ut si non vincula naturae intercedunt, saltem adoptione
21   IV,    XIII|        delicias, ocellulumque~ ~Naturae iuvenem! Ah pios nepotes!~ ~
22   IV,   XVIII|        potentiores trahebat, ex naturae & rationis imperio agantur
23    V,      VI|         cognoscendi qua arte ad naturae veritatem sic perveniretur,
24    V,     XIV|         siderum ordo, totiusque naturae ingenium satis hominibus
25    V,     XIV|        hanc quam cernimus legem naturae dedisse, nisi iustissimus
26    V,     XIV|    reciso aut correcto effrenis naturae impetu, ad sanam utilemque