Liber,  Caput

 1    I,    XVII|         sunt, utroque potissimum laetitiam & -- quae est pervicacissima
 2   II,    XIII|    cumulante fortuna illius diei laetitiam. Hieroleander veluti ad
 3   II,     XIV|         arma, coniugia, cruorem, laetitiam, insperatis miscebo successibus.
 4  III,       I|         credebant, & aemulis per laetitiam viribus pugnantem sequebantur.
 5  III,      IX|        ficta incitabat vincentis laetitiam. Sed lanificii erat rudis,
 6  III,      XI|          ad regiam. Ergo puella, laetitiam quam sola non capiebat properans
 7  III,    XIII|         ad gratantium lacrimarum laetitiam. Et Arsidas ubi provectior
 8   IV,       V|        Meleander & illius quoque laetitiam gaudens in subiecti collum
 9   IV,      XI|        constitui nec a principio laetitiam totam dare. Igitur: " 'Ne
10   IV,      XI|    inquam, hanc animi insolentem laetitiam. Dii arcana vi somnii ita
11   IV,      XX|    quaestionem, pari licentia in laetitiam effusae, omnes ad Regis
12   IV,     XXI|         cunctatus Radirobanes ad laetitiam oblatae, ut sperabat, victoriae,
13    V,       I|     corpus sensu successus. Ergo laetitiam vulgi inhiberi non voluit
14    V,       I|       Hyanisbe differri publicam laetitiam, donec illam sua valetudine
15    V,       I|   subitam celebrat praesentemque laetitiam.~ ~10. Vivet iô. Quid se,
16    V,      II|     genialem auctura triumphis~ ~Laetitiam, differt avidas paulum improba
17    V,       V|      deduxit, non tenuit diutius laetitiam Arsidas, sed vultu sic diffuso
18    V,       V|         sic diffuso ut constaret laetitiam non fingi: "Caesus ergo
19    V,    VIII|   turbatissimo affectu necdum ad laetitiam apto, expalluit diuque hoc
20    V,       X|      verba ut vix coram Timonide laetitiam teneret. Cumque ille dubitaret
21    V,     XVI|  negotiis facta exundantem tamen laetitiam non satis capiebat, hoc
22    V,    XVII|    timere desiissent, repente in laetitiam effusi sunt. Quae cuique
23    V,     XIX|          fas erat per praesentem laetitiam, ingemiscebat uxori defunctae.
24    V,     XIX| tantopere ornarunt? Affero vobis laetitiam, Regibus gentibusque pacem