Liber,  Caput

 1    I,     III|             animi magnitudine iustos metus aversante. Dumque vicissim
 2    I,       V|        Scitis quid inter tam subitos metus succurrerit? Latens iter &
 3    I,       X|     incusabat, quibus inter bellorum metus deteriorem formam fecerat.
 4    I,   XVIII|              vitia deflectit, nullus metus aut pudor cohibeat; qui
 5    I,     XIX|              Nocte vero inter vota & metus anxie ducta, rediit in specum
 6    I,      XX|              causa esset. Nec levior metus repugnantem animum lente
 7    I,      XX|         capiebat eo frigidior animum metus incesserat. At Argenis,
 8   II,      IX|        Gelanorus deponere iussit hos metus: vivere servatum a fluctibus
 9   II,     XIV|            praecepta &: "Iustissimos metus faceres, inquit, divinissime
10   II,     XIV|              excitabo misericordiam, metus, horrorem; suspensos deinde
11   II,      XV|            moneatur. Mota Argenis ad metus Poliarchi & immeriti contumeliam
12   II,     XIX|          venirent. Sed in deteriores metus sponte iam versus & aliquoties
13   II,     XXI|          fide relatum est, plerisque metus insaniam excussit. Quid
14   II,     XXI|          omina inveniebat. Auxit hos metus alacritas Regum quibus maxima
15  III,       I|          proxima antra; plerique qua metus & fortuna ferebat improvidi
16  III,     XXV|              fide rogabat ut poneret metus: levissimum esse quodcunque
17   IV,      II|              Siciliam. Ipse Rex suos metus excusavit Archombroto: se
18   IV,       V| praesentiores instare ab Archombroto metus, qui adeo felici ad nocendum
19    V,     III|              Non iniusti, inquit, hi metus. Verum si qua eiusmodi erunt,
20    V,       V|             Urget suos de Radirobane metus. Gallorum praesidia ostendit
21    V,       X|             procerum voces urgentium metus & sedulitate monendi fingentium
22    V,     XVI|        perlatis eum novus ac propior metus incessit. Hinc furere amantem