Liber,  Caput

 1    I,       I|   agnoverat) ex equo ad iacentis auxilium se advolvit. Sed ille non
 2    I,       I|         ille humanus promisisset auxilium, haud mora ad eum tanti
 3    I,       I|  procurrunt hilares ad trementis auxilium. Interim hospes Poliarchum
 4    I,      IX|        vivere promitteret, se ad auxilium proclamaturam. Iam ad fores
 5   II,      II|  certantibus, sed pauci ferebant auxilium, sive intempestivo metu
 6   II,       V|          Hyperephanios patiantur auxilium Lycogeni ferre! Hunc certe,
 7   II,      VI|   restitisset Meleander11 aut ad auxilium pertinacius provocasset,
 8   II,       X|   propitios. Neque ratus inutile auxilium lora aliquorum descidit
 9   II,       X|         aut a vicino litore erat auxilium. Ast ubi procul terris ventus
10   II,     XIX| ponentibus. Nunc quid censeam -- auxilium an insidias advenisse --
11   II,     XIX|          amicus accedebat, certe auxilium venire in tempore & nullam
12   II,    XXII|         ab Aetna in Anaximandrum auxilium: an credibile esset a solido
13  III,     XVI|  condiderant. Hac prolapsa videt auxilium suum, videt parem tot grassatoribus
14  III,    XVII|       grassatores; properaret ad auxilium e43 stationibus miles; instare,
15  III,    XXII|  saeculis specie aequi in reorum auxilium inventa sunt ea, quibus
16   IV,      XX|         inquit, foedae saevitiae auxilium, Regina, in hostes tibi
17    V,      II|        simul in Radirobanem peti auxilium; simul nuptiis filiae, quas
18    V,       V|      metui a Siculis debeant, si auxilium in perfidiam mutent." Cum
19    V,    VIII|          modo fortuna expectavit auxilium. Strenue ego adero & vel
20    V,      XV|    fuisse respondit cum primo in auxilium Hyanisbes Rex Poliarchus
21    V,   XVIII|         obtruncabo, priusquam ad auxilium ulli procurrant. Simul ipsi
22    V,     XIX|  constitutas differrem & ipse ad auxilium meum accitus cum classe