Liber,  Caput

 1  ded         | adulatio in immeritos Principes solet.~ ~Dum haec scribo, dum
 2    I,      II|     iuvenem externumque Rex (ut solet) tantis consiliis adhibuisset.
 3    I,      IV|   occurrerunt, ut in tumultibus solet, nec ipsi quo irent satis
 4    I,      IX|        quam multa fingere rumor solet? Quis cadaver inspexit?
 5    I,    XVII|       id impune fuit, saepe, ut solet, ulciscente Fortuna in egregio
 6   II,      IX|         vero non per gradus, ut solet, tempestas intumuit, sed
 7   II,    XVII|    inani eventu in omnium risus solet incurrere? Nam serenos aut
 8   II,    XXII|      excidimus? Mox stupore, ut solet, dilabente primus iniecta
 9  III,      IV|   perfidia nominetur -- non, ut solet, magnitudo animi, prudentia,
10  III,     XIV|        cum una colloquemur & ut solet orabit, reponam. Volo itaque
11  III,      XX|       neglegat. Carissimus esse solet qui utilitate praecipua
12   IV,    VIII|      speciem crescere quam quae solet in eiusmodi patrumfamilias
13   IV,   XVIII|     consuli, non rogari populus solet, velitne ac iubeat rempublicam
14   IV,    XXII|          Ira, quae addere vires solet, iam nimia impotensque paene
15    V,      VI|          summo frigore sitim ut solet acuente, quamquam interdum
16    V,     VII|         ceram oculos flexit ubi solet dies exaratae epistolae
17    V,       X|         aspiciens qualem habere solet calamitosa innocentia paenulam
18    V,     XII|    praeterea non verbis humanis solet ostendi huius asperitatis
19    V,    XIII|          ut in magnis & subitis solet) exsultantis sanguinis acerrima
20    V,    XIII|        qualis in Gallia genitis solet. Amicum te esse existimem
21    V,     XIV|  adumbratam virtutem verius, ut solet, colentibus: "Saltem, inquit