Liber,  Caput

 1   IV,       X|     fama & dignitate praecipuus Aneroëstus appellabatur, cuius tentorium
 2   IV,       X|       matre nuncupatum. Sed Rex Aneroëstus dono eorum qui me rapuerant
 3   IV,      XI|        subitae tempestatis. Rex Aneroëstus missis ad nos praeconibus
 4    V,    XIII|   illarum Alpium gente, cui Rex Aneroëstus imperitaverat. Illi sparsam
 5    V,    XIII|      posset nec moveri. Sed nec Aneroëstus ad illius adventum minus
 6    V,    XIII|     monstrabat se contulit. Sed Aneroëstus se interim arctam in semitam,
 7    V,    XIII|    paene iam dubitans quin vere Aneroëstus esset. Ut tamen ad illum
 8    V,    XIII| monstraturus." Exsanguis illico Aneroëstus sequebatur trahentem. Nam
 9    V,    XIII|        principio utentem sponte Aneroëstus ad destinatam quaestionem
10    V,    XIII|         nemo ad verum coëgerit, Aneroëstus non ero."~ ~
11    V,     XIV|  iussissent, impensuri. Denique Aneroëstus: "Ut Scordanes sis? O Rex!
12    V,     XIV|        vix tandem ad Poliarchum Aneroëstus redit. Ambo mediam Hyanisbem
13    V,     XIV|       quorum rem nihil erat seu Aneroëstus seu Gallia, tamen sive adulaturi
14    V,     XIV|         assuetas Regibus curas. Aneroëstus omnium voces (plures enim
15    V,     XIV|    vultu & oculis favebant. Sed Aneroëstus, quasi in se seductus32,
16    V,     XIV|        meliorem." Parum moratus Aneroëstus, id saltem flagitanti non
17    V,     XIV|        depositum creditum esse. Aneroëstus, sollicitudine Reginae laudata,
18    V,     XIX|     permittebat hilaritas. Ipse Aneroëstus supercilium posuerat audebatque
19    V,     XIX|      remissionis conscii. Tamen Aneroëstus, Ibburranes, Dunalbius cum
20    V,      XX|         cum in templi vestibulo Aneroëstus occurrit discessuris, pallido