Liber,  Caput

 1    I,       I|      turba circumsedit improviso facinore. Ego inter tumultum effugiens,
 2    I,      II|       quippe grassatores in ipso facinore oppressi sunt.3 Itaque omnibus
 3    I,      IV|       quis ille Poliarchus & quo facinore damnaretur. Vox omnium fuit
 4    I,       X|     inquirendum in tanti exempli facinore. Haec iubentibus propiores
 5   II,      II| Lycogenis emptus Regis vitam hoc facinore petiisse, & quoniam sceleri
 6   II,     III|          fortasse de nobis isto6 facinore quam de Poliarcho plus meruit.
 7   II,       V|   numinum rebus indicta est isto facinore calamitas, simulque in publicam
 8   II,     VII|  timidius sperneret, tandem novo facinore visum est opus, quo inclinaret
 9   II,    VIII|          ut sub ipso deprehensos facinore vi ad se retraheret. Et
10   II,       X|      confitebatur. Sed de ultimo facinore intentius urgebat Poliarchus:
11   II,      XV|   cunctaretur aut frustra negato facinore videretur censuisse pudendum
12   II,      XV|       Tam feliciter pervestigato facinore exultans Meleander laudatum
13   II,      XV|       nomen, tanquam de inaudito facinore cum interrogaretur ipse
14   II,     XXI|    Desertoris nomen, inquit, hoc facinore non metuo, ô Rex. Abscedo
15  III,      II| periclitarentur suas laudes ullo facinore ullave fortuna corrumpere.
16  III,      IV|     praemia habet. Ita domestico facinore marcescit quicquid ad terrorem
17  III,      IV|         ante fortunam armorum ab facinore donatos dimittitis. Sed
18    V,    VIII|          ille de ipso Phorbantis facinore Poliarchum dicere putat,
19    V,    VIII|          utriusque in Phorbantis facinore diutius versari. Itaque