Liber,  Caput

 1    I,      VI|     quidem tanquam immemor primae sortis & a multis amari dedignatus;
 2    I,      XV|          quoque indutum quae imae sortis hominem deceret. Nec omisit
 3    I,   XVIII|        natorum tacita confessione sortis nostrae nos tangant, nec
 4    I,   XVIII| attollitur, nondum primae immemor sortis est, in quam recidere sui
 5   II,     XXI|     sponte reos facit. Miseret me sortis vestrae plusquam pudet levitatis.
 6  III,      IV|        mirati divitias, suae vero sortis ignari. Ac quo maturius
 7  III,    XVIX|          ais & arbitror, privatae sortis non es, cum iam beneficium
 8  III,    XVIX|      iuberet a patria accire meae sortis & dignitatis insignia. Itaque
 9   IV,    VIII|      Regina crediderat, mediocris sortis mulier erat, quia neque
10   IV,      IX|      timui tanquam puero privatae sortis loqui. Sed ne scenam turbarem,
11   IV,    XIII|    celatum eductumque ut privatae sortis infantem; deinde diversitate
12   IV,    XVII|       explorantibus nulla minoris sortis simulatio eripuit. Tunc
13   IV,    XVII|     scelus monuit, rursusque meae sortis felicitas quae meos errores
14   IV,   XVIII|            domiti labore sensuque sortis suae monentur se obsequio,
15    V,       X|      animis exituram malignitatem sortis quaecunque vos in dissidia
16    V,    XIII|     repertus sum. En me pristinae sortis oblitum; adhuc ingere graviora;
17    V,    XVII|           Galliae Rex privatae se sortis in Sicilia haberi.~ ~
18    V,     XIX|          amasset; ut tanquam suae sortis oblitus adiisset pericula,