Liber,  Caput

 1 Vita         |            patris sententias filius saepissime inseruit in dialogis Argenidis,
 2    I,      VI| nobilitaveris! O Fortunae vim, quae saepissime facit ut ei de suis in nos
 3    I,     VII|       deiici potest; se quidem quam saepissime liceret ad colloquium redituros.
 4    I,    XIII|            momenta vanissimo numine saepissime addens. Eruditorum vero
 5    I,    XVII|           non pereunt? Faciunt vero saepissime. Sed & interdum sola illius
 6    I,   XVIII|             Sperni tamen aut omitti saepissime solent ab Rege qui non patrio,
 7   II,    XXII|            inquit, fervet hic apex. Saepissime ater fumus est per longa
 8  III,      IX|      videbat, ea autem prudentia ut saepissime victa discederet, & ne quid
 9  III,    XVIX|           mercedem auxilii, ut quam saepissime amet de ea re loqui: tunc
10  III,    XVIX|          nutu oranti annueret. Haec saepissime inter nos conscium risum
11   IV,    VIII|       factum existimo, qui tyrannos saepissime excaecant ut anxia & superstitiosa
12   IV,      XI|             figebant. In me denique saepissime intuebatur, cum ecce Praetorianorum
13   IV,    XXII|          perruptos vi ordines solus saepissime intrabat tanquam oblitus
14    V,     III|        rursus iuveni imperavit quam saepissime scribere nec Cleobulo modo
15    V,       X|          silentio fovemus, professa saepissime exspirant. Quod si te &
16    V,     XII|             templis diripi possunt, saepissime concitari aviditatem impiorum;
17    V,    XIII|             notos vultus & a quibus saepissime iustissima veneratione pependerat.
18    V,     XVI|             anxia & salutis incerta saepissime in respicientem intuebatur.