Liber,  Caput

 1   II,      VI|          Argenis; me audire, mihi credere assuescet. Saepe autem,
 2   II,       X|           Cunctabatur oculis suis credere repetentibus hoc epistolae
 3   II,      XV|            ne eum aut nescire aut credere putes quae de tuis in eum
 4   II,      XV|        hanc esse fallaciam nec se credere respondit turpissimum crimen
 5   II,     XIX|        fortunae nec diffidere nec credere satis ausi. Nam cur Radirobanes
 6   II,      XX|       Tunc dominum paucis audebit credere tonsis.~ ~At tu, si meritos
 7   II,      XX|      clangor, Lycogenes ausus est credere Regis exercitum spe amissa
 8  III,     XIV|           iam volunt, iis vocibus credere quas solas accipiunt --
 9  III,      XX|          plures genuissem, posses credere non me hic tui habere rationem,
10   IV,     III|      Regem pertinentia Radirobani credere, quae per se innoxia ille
11   IV,     XII| adolescente vivo te liberis orbum credere qui patrio ritu in sceptrum
12   IV,     XII|       credis, aut tua interest ut credere fingas.' Versa deinde ad
13    V,       I|            stridenti properant se credere caelo.~ ~Ecce autem caeci
14    V,       I|          mallet caelove cadenti~ ~Credere, perpetuae nitidam vel iungeret
15    V,    XIII|     certam ad fidem cogebat ultro credere cupientem. Postquam vero &
16    V,    XIII|        diis ac fortuna Poliarchum credere imperat, comitemque ad templum
17    V,   XVIII|         fortunae ludo cunctabatur credere se esse felicem. Erubescebat