Liber,  Caput

 1    I         | pulsantium.~Ut vero arbores, quae multo ac valido succo in inutiles
 2   II         |      propius ad nos aetates sunt, multo certius illos mutabiles
 3   II         |           in totum perierunt. Nec multo post rursus hominibus scientiae
 4   II         |           rerumpublicarum momenta multo callidius procurata; bella
 5   IV         |       quam religionis sensus, ita multo acrius eiusmodi disputationibus
 6   IV         |           saevo aegroque tumultu, multo minus magnitudinem animi
 7   IV         |        agmen videre non insuetum; multo plures incolarum industria
 8   IV         |         diligentissimo rege, nisi multo tempore et mira felicitate
 9    V         |     quidem horrore stupuimus, sed multo deinde amplius cum promisso
10    V         |          non aequant, quippe haud multo secus provincias atque dynastias
11    V         |        Ridiculum, inquit, cum vos multo periculosius insaniatis,
12   VI         |           felicitatem satisfecit, multo minus suffectura nisi frugalitas
13   VI         |          sedes admisso. Fenestrae multo ferro et ipsa picturarum
14   VI         |  humanitatis pompa recedens etiam multo magis ab illa crudelitatis
15   VI         |        mutationem composuit.~Roma multo variarum gentium impetu
16 VIII         |           saevos. Noctes scilicet multo frigore horrent; ingens
17 VIII         |      habent in ordinem appendunt. Multo deinde stramento sternitur
18 VIII         |          ipsa praescripserat. Nec multo post arripuit caedendae
19 VIII         |    luctatum Norvegia excepit, nec multo post quae eum vexerat navis,
20   IX         |       peritis difficiles; ceterum multo maiore impetu tela expellunt
21    X         |     Veluti sub iis sideribus quae multo frigore humentive aëre solent
22    X         |   scribendi cupiditate destruunt, multo magis e re sua facturi,
23    X         |  optimatibus se miscentes, qui ut multo usu agnoscere robustae mentis
24  XII         |         Sed ingenium, ut plurimum multo recessu abditum, non utique
25 XIII         |         illis rebuspublicis cives multo ambitu provecti sive armis
26 XIII         |            Est et eorum alia, sed multo praestantior, in gerenda
27 XIII         |      munere a Numine orbi donati. Multo parcius cum felicitate hominum
28  XIV         |        aut superbia obsequentibus multo certiorem apud principes
29   XV         |            tot litigantium turbis multo cultu sed non diu duraturo
30  XVI         |          lites Ottomanorum gentem multo acerbius diversitate superstitionis
31  XVI         |          ministros quaerebat, iam multo ambitu sibi deposcunt homines
32  XVI         |      ornamento quod in iis, velut multo pulvere obrutum, lucem amisit.~