Liber,  Caput

 1   VI         |    memoria, locum quoque tantae felicitatis conscium gratum esse?~Ceterum
 2  XII         |        mite geniti vitio nimiae felicitatis ipsi suam indolem afflixerunt?
 3 XIII         | haberetur.~Nec dixeris eiusmodi felicitatis arbitrium (qua, tot veluti
 4 XIII         |    optimates vocant in publicae felicitatis partem, se ipsos quidem
 5  XIV         |         ne inter haec fugitivae felicitatis simulacra obliviscantur
 6  XIV         |       in fontibus, ita saepe ad felicitatis incrementum in aulis sufficiunt
 7  XIV         |      velle se cum tanto viro in felicitatis partem venire. Adhuc iacenti
 8  XIV         |        in otio donec ultro illa felicitatis semina occurrant. Magnis
 9  XIV         |         qui repente prodigentis felicitatis munere inundantur, uno curriculo
10  XIV         |      amicitiae memor sed testem felicitatis habiturus, haud mora visere