Caput

 1     1|         accendimur? Collaudabit ille uirtutem nostram, a quo probari suprema
 2     2| permurmuraris et multiloquium orandi uirtutem arbitraris. Quod uitium
 3     3|          atque Graecis Christum, dei uirtutem ac dei sapientiam. Per quam
 4     5|             opinentur uti quaedam ad uirtutem incitabula atque exhortamenta,
 5     5|          ratione uel compesci uel ad uirtutem deflecti queant. Audio enim
 6     5|        factiosior, ita alius alio ad uirtutem propensior, quae differentia
 7     5|              ut sine ullo negotio ad uirtutem instituantur ac sine calcaribus
 8     5|              non tibi interclusam ad uirtutem uiam, sed uberiorem uirtutis
 9     5|            corrigendi et ad proximam uirtutem commode deflectendi. Est
10     7|        uoluptas. Ne protinus sibi ad uirtutem arrogent, quod est indifferens.
11   8,0|         amemus. Infirmitas facit, ut uirtutem semel arreptam uel taedio
12   8,4|        Christum tendit, qui ad solam uirtutem fertur. Diabolo se mancipat,
13   8,4|       leuiora, in quae nonnunquam ad uirtutem properantes incidimus, omnia
14   8,4|          quodque ut proximo cursu ad uirtutem conducit, ita maxime erit
15   8,5|            magisque propria, quam si uirtutem illorum exprimere labores.
16   8,5|       periculosiora uitia, quam quae uirtutem imitantur. Nam praeterquam
17   8,6|             in Politia sua negat eum uirtutem constanter tueri posse,
18   8,6|            fecerit, is nullo negotio uirtutem sua sponte sequetur et secus
19   8,6|              Aristotele reprehensum, uirtutem nihil aliud esse quam scientiam
20   8,6|      substantiam sit traiectum solam uirtutem optimam esse, dulcissimam,
21   8,6|        contemnere, discant suspicere uirtutem, in pretio habere frugalitatem,
22   8,7|         queunt ad heroicam assurgere uirtutem, non paulo praestabilius
23   9,3|       partitionem praeter unam animi uirtutem reliqua omnia extra hominem
24   9,5|              non debes tibi arrogare uirtutem. Alioqui, quid amentius