Caput

 1     2|         nihil sit mundum. Neque uitio tibi uertetur, si Salomonis
 2     2| litteras, ne tibi antidotus tuo uitio uertatur in uenenum et manna
 3     2|       si cui non contigit eniti uitio non animi, sed naturae,
 4   8,2| negotium e negotio seri? Vitium uitio inuitari? Quin hodie potius
 5   8,3|        uitiose desiderari, sine uitio tamen possideri possunt,
 6   8,7|   nitamur. Quod tamen si nostro uitio non continget, proximum~ ~
 7  8,14|        sibi in uno aut altero~ ~uitio conniuentes, quod pro suis
 8  8,14|       et iactantior. Quo tandem uitio carebimus, si ad hunc modum
 9   9,1|          Etenim a nullo prorsus uitio sic resilit spiritus ille
10   9,3|         sed mirari pecuniam cum uitio coniunctum est. Si affluit,
11   9,7|      cum laude irasci? Irascere uitio, non homini. Sed quo natura
12   9,7|  commoueare. Perfectum erit, si uitio tantum indignatus pro contumelia
13   9,7|      naturae siue consuetudinis uitio peculiariter instigari.