[8,19] Canon undeuicesimus.

Deinde duos illos auctores inter se dissimillimos compara, deum ac diabolum, quorum alterum peccando tibi facis inimicum, alterum constituis dominum. Per innocentiam et gratiam ascisceris in numerum amicorum dei, adoptaris in ius et haereditatem filiorum. Per peccatum uero constitueris et seruus et filius diaboli. Alter est aeternus ille fons et idea summi pulchri, summae uoluptatis, summi boni, omnibus sese communicans. Alter omnium malorum, extremae turpitudinis, summae infelicitatis pater. Alterius in te beneficia, alterius maleficia recordare. Ille qua bonitate te condidit? Qua misericordia redemit? Qua liberalitate locupletauit? Qua lenitate cotidie sustinet delinquentem?

Qua laetitia recipit resipiscentem? Contra haec omnia diabolus quanta inuidentia iam olim insidiatur saluti tuae? In quas aerumnas te coniecit? Atque adeo quid aliud molitur cotidie, nisi ut uniuersum hominum genus secum in aeternum exitium trahat? His omnibus hinc atque hinc

recte pensiculatis ita tecum cogita: "Egone oblitus originis meae, oblitus tantorum beneficiorum propter tantillum bolum falsae uoluptatis a tam nobili, a tam amante, a sic merito parente desciscam ingratus et me ultro turpissimo, crudelissimo domino mancipabo? Non saltem illi praestabo, quod homuncioni praestarem bene merenti? Non illum fugiam, qui hominem fugero malum dare cupientem?"