Parte, Capitolo, Capoverso

 1     3,     2, 24, p.    60|   dicit: Qui ex lapsu linguae iurat, siquidem advertat se iurare,
 2     3,     2, 24, p.    60|   iurare, et falsum esse quod iurat, non excusatur a mortali.
 3     5,     2         107  |       aequivocatione.~17. Qui iurat sine animo iurandi.~18.
 4     5,     2, 12, p.   107|       veritatis testi monium. Iurat igitur qui dicit: Per Deum;
 5     5,     2, 12, p.   107|      iuramentum non facit qui iurat per conscientiam, per fidem
 6     5,     2, 12, p.   107|     exquisitionem sibi factam iurat ita esse.~
 7     5,     2, 13, p.   107|  graviter, qui in promissorio iurat sine animo, standi promissis.
 8     5,     2, 14, p.   108|     quare graviter peccat qui iurat facere rem iniustam, licet
 9     5,     2, 15, p.   108|   veritatem dicere; quare qui iurat cum aequivocatione, peccat
10     5,     2, 17, p.   109|                   17. Si quis iurat sine animo iurandi, et sine
11     5,     2, 17, p.   109|    peccat graviter. Si contra iurat cum animo standi promissis,
12     5,     2, 17, p.   109|     nominare. Et idem est, si iurat sine animo se obligandi,
13     5,     2, 17, p.   109|    vera promissio, sed potius iurat se nunc habere voluntatem
14     5,     2, 17, p.   109|    voluntatem dandi. Si autem iurat sine animo adimplendi, sed
15     5,     2, 18, p.   109| potest sine peccato. Hinc qui iurat solvere usuras, aut dare
16    13,     3, 81, p.   309|   tamen Bonac. quod si testis iurat se quod scit fassurum, tunc