CAPUT III. De confirmatione

39. De materia remota.

40. An Chrisma debeat esse benedictum, et an simplici sacerdote possit etc.

41. De materia proxima, et an sit mateira extensio manum quam adhibet Episcopus, etc.

42. An manu dextra aut instrumento etc.

43. De forma.

44. De ministro. An possit esse simplex sacerdos.

45. Quid si exterus sit chrismandus.

46. De obligatione ministrandi Confirmationem.

47. De obligatione eam suscipiendi.

48. An qui suscipit Ordines, etc.

49. An amentibus et infantibus, etc.

50. De caeremoniis.

51. De patrinis.

52. De aliis caremoniis.

53. De effectibus Confirmationis.

39. Fide tenemus Confirmationem verum esse Sacramentum, ut habetur ex Decreto Eugenii IV. in instructione ad Armenos, et in Trident. Sess. 7. c. 1. Et hoc probatur ex traditione Patrum. Dicimus nunc hoc quod refert scire circa materiam, formam, ministrum, necessitatem, et caeremonias buius Sacramenti. Et 1. de materia. Materia remota Confirmationis est chrisma ex balsamo et oleo confectum per Episcopi benedictionem, ad differentiam olei Baptismi, et infirmorum, ut distinxit Innoc. III. in cap. Cum venisset de Sacr. Unct. An autem unum oleum istorum sit materia valida pro alio Sacramento, negant Suar. Laym. et Henriq. Sed probabilius affirmant Bell. Castr. Bonac. et Barb.⁶. Non dubitatur autem quin de Sacramenti necessitate oleum necessarium sit. Balsamum certum est requiri de necessitate praecepti: sed an sit necessarium pro Sacramenti valore, probabiliter negant Sot. Navar. Iuven. Cont. Tourn. ex. c. Pastoralis de Sacramentis non iter., ubi Innoc. III. interrogatus an valeret chrismatio cum solo oleo collata, respondit: Nihil esse iterandum, sed caute supplendum quod incaute fuerit pratermissum. Probabilius tamen et communius affirmant Bellarm. Gonet. Petrocor. Conc. et alii cum s. Thom.⁷, et cum Catechism. rom. part. 2. n. 7. Et probatur 1. cit. cap. unic. de Sacr. Unct., ubi Pontifex appellat hoc Sacramentum Chrismationem, non certe alia ratione quam propter chrisma, quod ex oleo et balsamo conficitur. Probatur praeterea ex Decreto Eugenii IV. in Concilio florentino, ubi dictum fuit materiam Confirmationis esse chrisma confectum ex oleo et balsamo. Opponit Habert hoc Decretum non fuisse Concilii, dum emanatum

fuit, soluto Concilio, propter Graecorum discessum. Sed respondet Petroc. 1. Ipsos Graecos consensisse, ut Concilium continuaretur, ut ad Ecclesiam etiam Armeni unirentur; 2. tale Decretum fuisse receptum ab omnibus Ecclesiis catholicis. Sed nos melius respondemus, dicendo, Papa dogmata docente et uti Ecclesiae doctore loquente, omnes eius definitiones ex se esse infallibiles, ut fusius in opere L. 1. ex n. 110. et seqq. Respondetur autem ad textum oppositum quod in tantum Papa dixit nihil iterandum, quia ut dicit Glossa: Non dicitur iteratum, quod prius actum non fuit. Caetrum prima opinio probabilis est, ut videre est in Decr. S. C. Conc. apud p. Ferraris¹ cum sit certum Confirmationem sine balsamo saltem esse dubiam, adeoque sub conditione saltem repetendam. Sufficit autem balsamum cuiuscumque regionis².

40. Chrisma debet esse ab Episcopo benedictum necessitate praecepti; sed dubitatur an etiam ex necessitate Sacramenti? Affirmant Conc. Petroc. Salm. cum Thoma³ ex citato Decreto Eugenii, ubi dicitur quod materia Confirmationis est chrisma ab Episcopo benedictum. Sed speculative loquendo, est probabilis sententia negativa Caiet. Barbos. Got. Iuven. Tourn., etc. quia, sicut Papa confirmandi facultatem simplici sacerdoti committere potest (ut dicemus n. 44.), ita potest etiam facultatem simplici sacerdoti committere potest (ut dicemus n. 44.), ita potest eitam facultatem chrismatis benedicendi impertiri; Decretum autem Eugenii nihil praeter praecepti necessitatem probat. Dictum est speculative loquendo, quia in praxi, cum de Sacramenti valore agatur, prima tenenda est⁴. Praeceptum autem grave est ex can. Litteris de Consecr. distinct. 3. non esse utendum chrismate anno elapso benedicto. Sed in hoc Ecclesiae praecepto potest Papa dispensare, ut de facto Papa Benedictus XIV. in Const. 10. Cum ad infrascriptam, die 9. ianuarii 1740. dispensavit⁵. Quare non dubitatur, quin Confirmatio veteri chrismate collata sit valida⁶.

41. Materia proxima Confirmationis requirit 1. Unctionem in fronte, 2. in forma crucis, 3. manu ministri: et haec tria sunt omnia de Sacramenti essentia, ut communtier docent dd.⁷. Sed cum in Pontificali dicatur ut Episcopus antequam ungat, dicere debeat orationem, extensis manibus versus confirmandos, volunt multi auctores moderni, Merbes. Tourn. Gonet. Iuvenin. Conc. Got., etc. talem extensionem esse de Sacramenti valore, ex eo quod legitur Actorum c. 8. 17. Tunc imponebant manus super illos, et accipiebant Spiritum sanctum. Sed communius hoc negant Suar. Laym. Petroc. Frassen. Antoine Holzm. Viva Croix et alii cum p. Berti, qui fuse hanc nostram tuetur sententiam⁸. Et dicimus sufficere etensionem manuum quam adhibet Episcopus in ungendo chrismando. Et hoc probatur ex Decreto Eugenii, ubi dicitur: Loco illius manus impositionis dari in Ecclesia Confirmationem; et clarius in cap. unic. §. Per frontis, de Sacr. Unct., ubi pontifex dixit: Per frontis chrismationem manus impositio designatur quae alio nomine Confirmatio dicitur. Igitur Papa pro certo habet in eadem chrismatione haberi iam manuum impositionem. Pontificale enim non dicit, super confirmandos, ut dicturus fuisset, si per hoc intellexisset loqui de impositione: prour dicit loquendo de ordinatione, tam Pontifex, quam sacerdotes tenent mansu dextras extensas super illos; sed dicendo versus confirmandos, nihil aliud denotat quam consuetam caeremoniam, quam praecipit Ecclesia suis ministris in dicendis orationibus; nam manus extendere

idem est ac eas aperire, et sursum elevare. Unde dignoscitur sententia opposita valido carere fundamento; ideoque dico dumtaxat tanquam tutam esse consulendam. Episcopus qui vellet eam in praxim producere, potest (ut advertit Habert) in diversas classes confirmandos distribuere, et inde super singulas classes praefatam orationem praemittere¹.

42. Episcopus ungere debet pollice manus dextrae; quare peccaret, si ungeret illo sinistrae; et ex communiori graviter; sed Escob. Trullench. Nugnez Dic. Aver. Diana et Tamb. ut probabile habent hoc non excedere veniale, et revera non constat hac caeremoniam esse gravem. Quare probabiliter dicunt praefati aa. quod licite confirmaret Episcopus sinistra, si dextra confirmare non posset². Opinio autem nonnullorum posse dari Confirmationem (sicut potest Extrema-Unctio) medio atiquo instrumento, merito communi sententia repudiata est. Quia tunc deesset manus impositio quae caeteroquin non est necessaria in Extrema-Unctione. Quoad quantitatem autem chrismatis sufficit illa, quae satis est ad ungendam frontem in forma crucis; ita Suarez Castr. Bonac. et Salm.³.

43. 2. Circa formam, quae sit, quatuor adsunt sententiae. 1. Illi qui volunt solam manuum extensionem Episcopi quae unctionem praecedit, esse unicam Confirmationis materiam, dicunt solam orationem ab Episcopo tunc recitatam esse formam. 2. Alii autem, qui volunt tam primam manuum impositionem quam ipsam unctionem esse materias partiales dicunt formam constare tam ex praefata oratione, quam ex verbis quae dicit Episcopus in ipsa uncitone: Signo te signo crucis, et confirmo te chrismate salutis. In nomine Patris, etc. 3. Alii volunt materias esse partiales (ut dictum est), formam vero esse unam, nempe illam quae dicitur in unctione. 4. Alii denique, qui cum vera sententia tenent materiam totalem esse unctionem, quae manuum impositionem (ut diximus) secum involvit, dicunt recte totalem formam esse verba, Signo te, etc. quae illam concomitantur; ita communiter dd. cum s. Thoma⁴, et cum Catech. rom. de Confirmatione part. 2. n. 19. ubi dicitur quod Catholicae Ecclesiae auctoritas... non patitur nos ea de re quidquam dubitare. Et ita revera declaravit Eugenius IV. qui in praefato Decreto dixit: Forma autem est: signo te signo Crucis, etc.⁵. Explicat autem Angelicus⁶ quod per to Signo te, significatur confirmatus notari in Christi militiam. Per to confirmo denotari illum virtutem ad praeliandum recipere. Per to denique in nomine Patris, denotari a quo hanc accipiat virtutem: itaque sunt de essentia verba Signo te, confirmo te, et in nomine Patris, etc.⁷. Alia vero est forma Graecorum, Signaculum doni Spiritus sancti: quae etiam est valida, ut declaravit Urbanus VIII.⁸.

44. 3. Circa ministrum Confirmationis, certume st solum Episcopum esse huius Sacrmaenti ministrum ordinarium, ut declaravit Trident. Sess. 7. Can. 3.: Si quis dixerit sanctae Confirmationis ordinarium ministrum non esse solum Episcopum, sed quemvis simplicem sacerdotem, anathema sit; sed ex Pontificis concessione, certum quoque est posse esse Confirmationis ministrum simplicem sacerdotem, ut declaravit Benedictus XIV, in sua Constit. Eo quamvis 4. Maii 1745. Et antea Eugenius IV. et s. Greg. Magnus hac fuerunt potestate usi⁹. An autem etiam Episcopi simplici sacerdoti, ut Confirmationem ministret, delegare possint, dicit idem Benedictus in celebri opere de Synod.¹⁰ magnam hanc

esse quaestionem, pro qua validae militant rationes ad utriusque partis probationem; sed recte inde concludit; hodie talem facultatem summo Pontifici solo, tam consuetudine, quam Nicolae I. reservatione expresse facta (Epist. 70.) esse reservatam. Et licet confirmare sit actus episcopalis Ordinis, cuius valor a Pontificis arbitrio non dependet, nihilominus huius actus exercitium delegare non ad Ordinem spectat, sed ad iurisdictionem, quae bene potest a Papa limitari, sicut revera limitatur Episcopis facultas dispensandi in quinque votis Sedi apostolicae reservatis.

45. Notandum hic 1. Episcopum confirmantem in alterius Dioecesi subditos non suos graviter peccare, et suspensionem a Pontificalibus incurrere eitamsi ille confirmaret subditos suos, ut declaravit S: C. et Trident. Sess. 6. c. 5. Sed si in sua dioecesi confirmaret subdito salterius, per se esset illicitum; sed in hoc praesumitur (iuxta usum communiter receptum) consensus interpretativus aliorum Episcoporum modo non constaret de contraria voluntate alicuius; ita Castrop. Laym. Salm. Sa Croix etc.: tanto mais hoc currit si Episcopus confirmare deberet Ordinandum, qui cum dimissoriis ipsius Ordinarii ad se venit; quia tunc praesumitur eius consensus etiam de praesenti, ut communiter praefati auctores cum aliis¹.

46. Notandum 2. graviter peccare Episcopum (iuxta communem sententiam), qui negligit Confirmationem suis subditis diu conferre, v. g. ad octo aut decem annos, ut dicunt La-Croix et Dicast.; quapropter tenetur Episcopus Dioecesim circumire, saltem per oppida Dioecesis principaliora; modo non sit moraliter ad hoc impossibilitatus; et suis expensis, nisi adsit iusta consuetudo in contrarium; Castropal. et Salm. Dicit Bonac. Episcopum teneri confirmare etiam moribundos qui eum de hoc efflagitant; sed probabiliter ab hac obligatione eum excusant Lugo Escob. Croix Salm. etc. tam propter grave incommodum quod adesset, quam propter usum qui contrarius inolevit².

47. 4. Circa necessitatem huius Sacramenti, alii dicunt quod quilibet, ut confirmetur, sub gravi currare teneur, quia secus sibi magni damni causa esset se privando robore ad tentationibus resistendum, quod hoc Sacramentum confert; ita s. Bonav. Merbes. Tourn. Conc. Habert. etc. Sed hoc grave onus negant multo communiius Sot. Navar. Suar. Laym. Fras. Wig. Castrop. Bonac. Anacl. Salm. Croix etc. quia de hoc gravi praecepto sive naturali, sive positivo non constat. Idem sentit Scotus³ qui loquendo de Extrema-Unctione et Confirmatione dicit: Neutrum est simpliciter necessarium, nec est praeceptum de isto vel illo recipiendo. Idem sentit s. Thomas⁴, qui dicit Confirmationem esse necessariam, non iam ad salutem, sed ad salutis perfectionem; alibi postea⁵ expresse affirmat sine hoc Sacramento ex vita discedere periculum esse, non quia damnaretur (nisi forte propter contemptum), sed qui adetrimentum salutis pateretur. Et idem denique sentire videtur Catech. rom. p. 2. de Confirm. n. 17. dicendo ibi quod Ecclesia optat ut omnes baptizati hoc muniantur Sacramento: desiderium Ecclesiae utique non est praeceptum. Sed prima sententia omnino est tenenda, ut pote decisa a Benedicto XIV. in Bulla Etsi pastoralis de Ritibus et Dogmatibus Graecorum, 1742. ubi (§. 3. n. 4.) haec habentur: Monendi sunt (qui non sunt confirmati) ab Ordinariis locorum eos gravis peccati reatu teneri, si cum possunt ad Confirmationem accedere, illam renuunt, ac negligunt.

48. Dicunt autem Boanc. Toletus

renzi etc. graviter peccare qui prima Tonsura, non confirmati, initiantur, quia Trident. Sess. 23. c. 4. sic dicit: Prima Tonsura non initientur, qui Sacramentum Confirmationis non susceperint. Et Renzi affert quandam declarationem S. C. die 27. Sept. 1621. apud Nicolaum, ubi dictum fuit tonsuratum, non suscepta Confirmatione, ut male promotum non posse ad alios Ordines ascendere, nec beneficia recipere sine Pontificis dispensatione. Sed communissime negant Sot. Castr. Azor. Escob. Valent. Salmant. et Cabass. cum Nav. Suar. Coninch. Victor. etc. qui dicunt idem de aliis Ordinibus, et ad Concilium respondent praecepta simpliciter modo imperativo emanata non importare gravem obligationem, nisi aliae adsint circumstantiae, ut dicunt Caiet. Nav. Sa Sayr. etc. et iuxta dicta Tr. 2. n. 15.¹. Caeterum sufficit quod quis sit probabiliter confirmatus, ut a tali obligatione eximatur, prout Benedictus XIV.² affert declarasse Synodum Maronitarum de mandato Gregorii XIII. congregatam.

49. Dicutn multi auctores, ut Boanc. Escobar. Holzm. Salmant. etc. omni culpa vacare conferre Confirmationem infantibus ante septennium, dum iam hic erat mos antiquus, et ita etiam hodie a Graecis practicatur; et ut ait Vivaldus in Hispania confirmari solent biennes et triennes³. At hoc nunc dici nequit, dum Benedictus XIV. in Constit. 129. Eo quamvis §. 6. edita die 4 Maii an 1745. declarat nunc temporis non licere aliquem Confirmationis Sacramento munire, nisi usum rationis attigerit, his verbis: Nihilominus abrogato prorsus a romana Ecclesia... huiusmodi more, consultissim ss. Pontificum Decretis cautum est ut renatis fonte Baptismatis conferretur Sacramentum Confirmationis in ea solum aetate in qua fideles.. intelligerent tantum inter se differre Baptismum, et Confirmationem, quantum distat generatio ab incremento. Nihilominus idem Benedictus multis post annis, cum esset Pontifex, in suo opere de Synodo⁴ dicit quod etsi Catechismus asserat non expedire ut conferatur ante septennium; non tamen vetat quin in aliquo casu conferatur pueris non natis septem annos. Et subiungit auctor quod hoc perpendentes Sylvius Suar. Silv. Ronc. Iuvenin. Gotti et alii affirmant licite posse etiam iuxta presentem disciplinam Confirmationem conferre pueris ante septennium ex aliqua causa, ut puta si Episcopo per multum temporis manendum esset extra dioecesim, aut si puer esset in periculo mortis, aut alia de causa. Et de perpetuo amentibus sermonem habens, ait absolute posse illos Confirmationis Sacramento muniri⁵.

50. 5. Denique circa caeremonias 1. requiruntur vestes sacrae nempe (ut praescribit Pontificale) amictus super rochetto, aut supra cotta, si Episcopus est regularis: ite stola et pluviale album. Et pecacret graviter Episcopus si confirmaret sine ulla dictarum vestium, sed secus si omitteret aliquam, ut dicunt Sporer Renz. Tambur. et Diana; item requiritur baculus, et mitra; sed baculus sufficit ut in aliquo loco exponatur, aut ab aliquo clerico teneatur, sicut videtur designatus in figura apposita in Pontificali; et quoad mitram, ut declaravit S. C., sufficit ut Episcopus utatur stola: quare necesse non est ut adhibeat mitram⁶. 2. Requiritur cereus, et ut Episcopus alapam post formae prolationem det confirmato; sed harum rerum omissio non excederet veniale⁷. 3. Requiritur ut ministretur in ecclesia; sed hoc non sub gravi, ut communiter dd. (contra Nugnez). Imo Suarez Boanc. Barb. Sa Henriq. etc.⁸

excusant ab omni culpa Episcopum qui in aliquo decenti loco confirmaret. Hoc non obstante, ego nescirem eum excusare a veniali, nisi aliqua interveniret causa, tum ob consuetudinem quae viget hoc Sacramentum in ecclesia ministrandi, ut concedunt eitam Bonac. et Barb. cum propter id quod legitur in Pontificali: Hoc Sacramentum potest conferri minus solemniter quocunque die, hora, et loco, et causa ad arbitrium Episcopi. Nota quod licet dicatur ad arbitrium, requiritur ex causa. Semper tamen potest licite Episcopus in domestico sacello confirmare, ut recte dicit Castrop.¹. 4. Requiritur ieiunium tam confirmantis, quam confirmandi, ex can. Ieiuni, de consecr. dist. 5. et etiam ex Pontificali, ubi dicitur: Confirmandi deberent esse ieiunii. Sed communiter dicunt dd. hoc tanquam consilium, non ut praeceptum esse; unde invaluit usus ut hoc Sacramentum etiam post prandium conferatur; ita Laym. Castrop. Conc. Salmant. Cabass. Croix et.c et ita pariter iuxta consuetudinem licitum est hodie hoc administrare quolibet die, sive festivo, sive feriali; Suar. Granad. Busemb. Salm. etc.².

51. Requiritur 5. patrinus a parentibus pueri, aut in eorum defectu ab Episcopo designandus; et hoc proculdubio sub gravi, quoties haberi potest; sed si unquam haberi non posset, dicunt Holzm. Gobat. et Illsung. licite posse conferri Confirmationem sine patrino. hinc patrinus 1. debet esse unicus, ut communiter sentiunt Castropal. Bonac. Rebell. Salm. et Busemb. (contra Toletum qui admittit duos) dum ita decertum est in cap. fin. de Cogn. spir. Verum est ibi hoc statutum fuisse tam pro Confirmatione, quam pro Baptismo, sed Tridentinum quoad Baptismum permisit duos, non autem quoad Confirmationem, hinc firmum restat quoad hoc ius antiquum. 2. Hinc Patrinus debet esse prius confirmatus, ut praescribitur in c. In Baptismate, 102. d. 4. cum ibi dicatur: In Baptismate, vel Chrismate non potest alium suscipere in filiolum, qui non est baptizatus, vel confirmatus. Et in Pontificali dicitur: Nullus qui non est confirmatus potest esse in Confirmatione patrinus3. Et hoc etiam sub gravi praecepto, cum gravis sit materia, ut recte dicit Conc. cum communi⁴. Si autem susciperet in Confirmatione patrinus non confirmatus, dicunt Sot. Navar. Sa, et alii etiam eum cognationem contrahere, asserentes verba cit non potest textus relati non denotare actus invaliditatem, sed solum prohibitionem; et haec opinio recte prohibitionem; et haec opinio recte probabilis nuncupatur a Salm. et Croix. Sed probabilius negat Glossa in praefatum textum Suar. Tol. Sanch. Bonac. Renz. et alii multi: et Renzi adducit etiam declarationem S. C. Conc.; nam, ut probat Sanch. verbum non potest, in eo casu reddit omnino actum irritum⁵. 3. Patrinus in Confirmatione debet esse alius a Patrino Baptismi iuxta communem sententiam; excipit La-Croix cum Silv. et Syn. colon. nisi adsit causa in contrarium. 4. In confirmatione iuxta Pontificale debet esse eiusdem sexus confirmandi. 5. Patrinus non debet esse Religiosus, ut dicunt Sanch. Bonac. Salm. et alii communiter, can. Monachi 104. de consecrat. dist. 4. ubi dicitur: Monachi sibi comaptres commatresve non faciant. Excipiunt Castrop. Barb. Gobat. Spor., etc. si confirmandus esset etiam Religiosus; excipiunt etiam Suar. Dicast., etc. si patrinus esset de ordine Mendicantium; sed merito contradicit p. Concina, dum, ut relatum est n. 37., iam hoc vetitum est in Ritual. cuilibet Regulari esse patrinum, verum est quod ibi loquitur de Baptismo, sed eadem ratio currit pro Confirmatione; et ut diximus supra tract. 2. n. 78. in aequivocis lex utique extenditur

de casu ad casum, in quo ita lex eadem currit, ut si lex non extenderetur, legislator aut pro iniusto, aut imprudenti culparetur. Quoad modum suscipiendi in Confirmatione, iuxta Pontificale deberet confirmandus mittere pedem super pedem dexterum patrini; sed recte dicit p. Concina quod hodie ex consuetudine recepta et approbata a S. C. Rituum 20. septemb. 1749. sufficit ut patrinus imponat manum dexteram super humerum deterum confirmandi¹.

52. Requiritur 6. ex Pontificali ut post unctionem frons confirmati vitta aliqua linea cingatur; sed hodie haec caeremonia in nostris regionibus obsolevit, dum, facta unctione, statim confirmati frons abstergitur et dimittitur ipse. 7 Parochus confirmatorum, et patrinorum in libro adnotare debet nomina, ut cognatio contracta sciri possit, tum ob Ordinum susceptionem. Dicunt Barb. et alii quod in Confirmatione possit mutari nomen. Episcopus, terminata functione, benedicit confirmatis, ideoque eos, dum confirmat, admonet ne ante benedictionem discedant sed proabbiliter ait Tambur. hanc admonititonem non obligare; et revera (ut dicit Croix) haec est praxis ut confirmati, suscepto Sacramento, discedant, nec Epsicopi eos obligant ad expectandum².

53. Effectus autem huius Sacramenti sunt tres: 1. Character; 2. gratia, nempe robur spirituale quod recipitur ad debellandos inimicos; 3. cognatio spiritualis quae contrahitur inter confirmatum et patrinum qui eum suscipit, ac inter eum et parentes confirmati³.