CAPUT VII. DE CASUUM RESERVATIONE

128. Reservatio est iurisdictionis restrictio.

129. Ignorantes non excusantur a casu, bene quidem a censura. Differentia inter casus papales, et episcopales.

130. Qui reservare possit, etc. De casibus Regularium.

131. De reservatione iniusta; et an Superior absolvendo possit ad alium remittere pro non reservatis, etc.

132. An peccata venialia, aut interna, aut non consummata, etc.

133. Quando inferior potest absolvere, etc.; et an poenitens debeat se praesentare, etc.

134 Si iniuste negatur facultas, etc. Si negatur a Praelato regulari.

135. De peregrinis, quando casus est reservatus tantum extra, aut tantum in patria.

136. Quomodo intelligendum. In fraudem reservationis.

137. An qui peccat in patria possit absolviextra illans abhabente facultatem.

138. An possit absolvi in patra qui peccat extra? Et an peccans in patria, possit absolvi a censura extra illam? Et an peccans extra incurrat censuram ibi reservatam?

139. Qui recipit in bona fide absolutionem a simplici confessario.

140. Qui obliviscitur de reservato apud Superiorem, etc.

141. An ex confessione nulliter facta apud Superiorem, etc.

142. An simplex possit absolvere dubie reservatum.

143. Qui post confessionem cognoscit pro certo reservatum.

144. Qui peccat in confidentiam licentiae

145. An licentia extendatur ad peccata post illam commissa.

146. De facultatibus Episcoporum, et regularium remissive.

128. Reservatio casuum definitur: Est negatio iurisdictionis circa aliquod

peccatum.Hinc notandum I. comminissimam sententiam esse cum Sanch. Castrop. Holzm. Tamb. Wigandt Coninch. Antoine Fagnan. Croix et aliis (contra Ronc. Salmant. Ciera etc.) ignorantes non excusari a reservatione, licet invincibiliter eam ignorassent; quia reservatio non est poena quae respicit peccatores, ut supponunt adversarii, sed est restrictio iurisdictionis respectu confessariorum; et hoc aperte praecipitur a Trident. sess. 14. c. 7. ubi dicitur: Nullius momenti absolutionem eam esse debere, quam sacerdos in eum profert, in quem ordinariam, aut subdelegatam (nota) non habet iurisdictionem.Unde concludit quod sacerdotes nihil possint in reservatis.Nec valet dicere cum Salm. et Ronc. quod licet reservatio directe respiciat confessarios, et limitet eorum facultatem, attamen finis reservationis respicit poenitentes, ut a peccatis reservatis exterreantur; unte fit quod, cessante fine adaequato in ignorantibus, cessat etiam reservatio. Quia respondetur quod finis reservationis est non solum ut fideles avertantur a reservatis, sed etiam (ut dicunt Fagnan. et alii) ut prolapsi convenientes recipiant poenitentias, admonitiones, et remedia quae non conveniunt ab aliis applicari, quam a Superioribus, qui semper existimantur prudentiores, et magis idonei, sicut exprimitur in Trid. loc. cit. Patribus notris visum est, ut atrociora quaedam et graviora crimina non a quibusvis, sed a summis dumtaxat Sacerdotibus absolverentur. Ex quo deducitur evidenter quod etiam in ignorantibus non cessat finis adaequatus reseravtionis¹.

129. Ex hoc deducitur, ut etiam communiter dicunt aa. citati pro nostra sententia, quod etiam in casibus ab Episcopis reservatis, quibus annexa est censura, licet ignorantes a censura excusentur, cum in ipsis desit contumacia necessaria pro incurrenda censura, nihilominus non excusantur a reservatione; nam haec est differentia inter casus papales et episcopales, quod papales (exceptis duobus qui reperiuntur reservati sine censura, nempe accusatio sollicitationis contra sacerdotem innocentem, ut habeturex Bulla Sacramentum Benedicti XIV. et receptio donorum a regularibus, ut dictum fuit Tr. 13 n. 8. in fin.) principaliter sunt reservati ob censuram. Et idcirco ignorantes ab illis excusantur circa reservationem, ut docent communiter Suar. Castrop. Sanch. Layman. Mol.Caiet. Gonet Wigandt Abelly Salm. Croix Ciera Viva etc. (contra p. Concinam, quem unicum reperio adversum): dum ignorantia certe excusat a censura, ut dicemus Tr. 19. n. 8.et ut expressum est in cap. 2. de Constit. in 6.2 Contra in casibus episcopalibus, quia principaliter reservatur peccatum (licet iniungatur censura), ideoque ignorantes, sicut non eximuntur a peccato, ita nec a reservatione; dum, ut dictum est, propter reservationem super illo peccato penitus sublata est confessario iurisdictio³.

130. Notandum 2. casus reservare posse omnes Superiores qui potestate ordinaria gaudent, prout sunt Papa, Episcopi, Praelati religionum, et etiam qui potestate quasi episcopali fulget, sicut declaravit S. C. Conc. apud Fagnan.; non autem parochi, nam ipsis saltem ex consuetudine haec facultas abrogata est⁴. Dictum est Praelatos religionum posse etiam reservare casus, sed ut decrevit Clemens VIII. tantum undecim reservare possunt et non ultra, sine consensu Capituli generalis pro tota religione, aut provincialis pro provincia. Casus autem determinati fuerunt a Clemente, et sunt sequentes: I. Apostasia. 2. Egressio nocturna, et furtiva a monasterio. 3. Sortilegium. 4. Peccatum mortale contra paupertatem. 5. Furtum mortale de

bonis monasterii. 6. Peccatum carnale opere consummatum. 7. Periurum in iudicio. 8. Cooperatio in abortu foetus animati, etiam effectu non secuto. 9. Occisio vel gravis percussio cuiuscumque personae. 10. Falsificatio manus, vel sigilli Officialium monasterii. 11. Malitiosum impedimentum, retardatio, aut aperitio litterarum a Superioribus ad inferiores, vel contra. An autem Praelati possint infligere censuram super alio casu, illum non reservando, affirmat Busemb.; sed communius et probabilius negant Lugo Sanchez Diana et Holzm.¹.

131. Notandum 3. reservationem non posse emanari sine iusta causa; quare dicunt nonnulli reservationem iniustam esse invalidam, quia Trident. dedit hanc facultatem Praelatis reservandi casus in aedificationem, non in destructionem: sed sententia communior et verior cum Laym. Suarez Lugo Holzm. Ciera etc. dicit illam fore graviter illicitam, sed validam; quia sicut potest Praelatus non concedere facultatem pro aliquibus casibus, ita potest etiam reservare eam². An autem possit Superior absolvere a reservatis, et pro aliis remittere poenitentem ad inferiorem, alii admittunt propter consuetudinem; sed haec consuetudo communissime negatur a Salm. Cano Nav. Laym. Castrop. Salm. Croix etc. Tantummodo hoc permittitur a praefatis aa. in casu rarissimo magnae necessitatis, puta si Superior praepeditus esset aliquo gravissimo negotio et contra poenitens esset in necessitate communicandi, et repugnantiam ostenderet bis peccata sua confiteri³.

132. Notandum 4. posse etiam reservari venialia, ut communiter admittunt Suar. Lugo Ciera Holzm. Concina, etc. contra Vasq.; quia licet non adsit obligatio confitendi venialia, attamen ipsa remitti nequeunt per Sacramentum, nisi ex Ecclesiae iurisdictione; ideoque sicut illa hanc negare potest, ita etiam limitare⁴. Et ita pariter reservari possunt peccata interna, ut etiam communiter dicunt Sot. Silv. Suar. Croix Antoin. etc. Nec obstat dicere Ecclesiam non iudicare de peccatis occultis; dum respondetur quod Ecclesia reservando non est quod iudicet de peccatis internis, sed iudicat de absolutione illorum, quae est actus externus⁵. Caeterum prudentia exposcit (et hoc fert usus) ne reserventur nisi mortalia, et graviora (iuxta normam datam a Concilio, quod dicit atrociora quaedam et graviora crimina), et externe gravia; unde communiter docent Lugo Sanch. Suar. Bonac. Granad. Ciera etc.: peccatum leve in quantum est externum non cadit sub reservatione, licet interne esset grave; quia Superiores non intendunt reservare, nisi peccata externe gravia, et insuper consummata, et perfecta in specie sua. Hinc recte dicit p. Mazzotta, non reservari incestum, et sodomiam extra yas peractam, neque sodomiam imperfectam, puta inter marem et foeminam, ut dicunt insuper Silvestr. Azor. Bonac. Tourn. etc.⁶.

133. Notandum 5. quod cum non adiri potest Superior, potest inferior indirecte absolvere a reservatis, urgente aliqua causa, v. g. ut vitetur scandalum, aut infamiae nota, aut ut satisfiat praecepto paschali, aut si poenitens alias diutius perseverare deberet in mortali, e eo quia Superior longe abest: ita communiter Suarez Laym. Castrop. Conc. Wigandt Salmant Ciera Viva etc.⁷. Dictum est indirecte, quia cessante impedimento, tenetur postea poenitens se praesentaro Superiori, ut directe absolvatur a reservatis; ratio est quia confessarii simplices, ut declaravit Trident. (Sess. 14. c. 7.), extra articulum mortis nihil possunt in reservatis: unde extra mortis articulum, licet impedimentum esset perpetuum, si

casus est episcopalis, et impedimentum casu cessaret, semper recurrendum est ad Episcopum pro absolutione directa. Et si casus est papalis et impedimentum est perpetuum, et poenitens ne ad Episcopum quidem recurrere posset (ut debeat, cum non posset adire Papam) etiam obtenta absolutione in casu necessitatis a confessario simplice, debet saltem se praesentare Episcopo¹; vide dicenda Tr. 20. n. 45. Et advertendum quod tunc, si peccatum est reservatum cum censura, non se praesentando, reincidit in censuram, ut dictum est n. 96. in fine. Cum autem quis haberent peccata reservata, et cum esset in necessitate communicandi, si nullus adesset qui haberet facultatem, an iste teneatur confiteri simplici confessario; et an si confiteatur, debeat illi narrare tam reservata, quam non reservata, vide dicta Tr. 15. n. 27. et 28. ubi diximus teneri confiteri ea, saltem cum necesse est ut confessarius iudicium certum formare possit de eius dispositione; unde addimus hic. quod si confessarius interrogat, debet omnia manifestare; nam, sicut recte animadvertit Lugo, licet poenitens non teneatur per se ad aliquod peccatum aperiendum, attamen tenetur illud exponere, cum de illo interrogatur a confessario, qui ius habet noscendi totam conscientiam poenitentis, tum ut cognoscat eius dispositionem, tum ut remedia applicet, in quibus duobus ille est verus iudex². an autem quilibet confessarius absolvere possit moribundum a papalis praesente Episcopo, vide praec. n. 97.

134. Notandum 6. licet Superior iniuste negaret facultatem, inferiorem non posse absolvere a reservatis, sicut communiter docent Sotus Suar. Laym. Lugo, Ciera Salm. etc, quidquid dicant Henriq. et Diana; nam sicut est valida reservatio iniusta (ut dictum est n. 131.) ita etiam valida est iniusta negatio facultatis³. Caeterum proculdubio graviter peccant Episcopi, qui iniuste negant facultatem; et peccant etiam contra iustitiam, cum ex tali denegatione notabile damnum subditorum animae patientur; ita communiter Lug. Suar. Conc. Quintanad. Fag. Diana et Ciera, ex s. Thoma; praecipue (ait Ciera) si poenitens adduci non possit ut adeat Superiorem. Contra Superior iuste semper denegare potest facultatem, donec poenitens notitiam necessariam ei non affert ad reparandum publicum scandalum, aut damnum; nam alias a nemine tamquam indispositus absolvi potest; Suarez Lugo etc.⁴: Advertendum tamen hic circa Regulares, I. quod (ut habetur ex Bulla 26. Urbani VIII.) declaravit Clemens VIII. quod si Superior regularis negat facultatem confessario deputato, potest hic pro ista vice (ut loquitur Bulla) absolvere poenitentem, et ita communiter asserunt dd. Lugo Gabriel Avers. Bus. Salm. cum p. Viva, qui dicit, quod pro ista vice intelligitur toties quoties Superior iniuste negat facultatem. Et idem dicunt Pelliz. Dian. Quintanad. si illam denegat alteri Religioso doctiori, et prudentiori, licet non deputato; et idem dicit Pelliz. si denegatur eidem poenitenti. Advertendum 2. quod propter privilegium concessum fratribus minoribus, omnes Regulares semel possunt absolvi a reservatis per eorum confessarios, licet super reservatis careant facultate, Suar. Diana et Rodriq.⁵.

155. Notandum 7.circa peregrinos: peregrini in quantum ad casuum reservationem plerumque iudicandi sunt iuxta leges dioecesis in qua reperiuntur. Unde fit quod si peccatum est reservatum tantum in illa dioecesi, non potest peregrinus absolvi a simplici confessario, etsi illud peccatum non est reservatum in sua patria: ita tenent, contra aliquos communius et verius Suar. Lugo Bonac.

Concin. Wigandt Ciera Diana Salm. etc. cum quadam declaratione S. C. Ratio est quia hodie peregrini, stante communi consuetudine, non absolvuntur iam ex consensu praesumpto suorum Ordinariorum, ut supponunt adversarii, sed ex voluntate Ecclesiae universalis. Contra reservatio non respicit poenitentes, ut dictum est n. 128, sed confessarios dumtaxat; unde ipsi non possunt absolvere ab illis peccatis tantum, super quibus limitata est facultas¹. E converso si peccatum est reservatum tantum in patria, non autem in illa dioecesi, bene potest peregrinus absolvi ab unoquoque confessario, ut recte docent s. Antonin. Caietan. Lug. Suar. Bonac. Cabassut. Conc. Ronc. Mazzot. Salmant. etc. quia haec est consuetudo approbata communiter ab Episcopis, et Pontificibus, nempe ab Eugenio IV. (ut testatur Lugo) et praecipue a Clemente X. in sua Bulla Superna, edita 21. Iunii 1670. Modo (limitavit Clemens) non esset quod poenitens proficisceretur a patria sua in fraudem reservationis: Posse autem (sunt verba Pontificis) regularem confessarium in dioecesi in qua est approbatus, confluentes ex alia dioecesi a peccatis in ipsa reservatis, non autem il illa ubi idem confessarius est approbatus, absolvere: nisi eosdem poenitentes noverit in fraudem reservationis ad alienam dioecesim pro absolutione obtinenda migrasse. Bulla loquitur proprie de confessariis regularibus, ut observatur; sed intelligitur etiam pro saecularibus, ut recte dicunt Croix Viva et Roncagl. et ut declaravit etiam S. C.².

136. Quomodo autem intelligenda est clausula illa in fraudem reservationis, multae et diversae adsunt opiniones. P. Mazzot cum Tamb. et aliis intelligit, cum casus est deductus in forum contentiosum; sed haec explicatio nihil concludit, dum Pontifex loquitur de foro sacramentali, non autem de externo. Episcopus Milante intelligit quando poenitens peccasset in confidentiam absolutionis, sed non cum alio proficisceretur, ut facilius ibi absolvi posset: sed nec huic explicationi assentiri valeo: Pontifex enim non loquitur de iis qui peccant, sed de iis qui migrant in fraudem reservationis. Alii alias applicationes afferunt: sed communius et prbabilius Lugo Roncaglia Viva, cum Porcella et Fagund. et Instruct. Confess. nov. cum Passerino explicant, quando poenitens fine unico et principali profiscitur, ut alibi facilius absolvatur, et ut proprii pastoris iudicium aufugiat; quia tunc proprie dicitur intervenire fraus, quando elusoria redditur lex, et quidem lex reservationis eluditur, cum poenitens principaliter e patria migrat ut in alia dioecesi faciliter absolvatur. Contra non migrat in fraudem, qui aliquo profiscitur alio fine, v. g. lucrandi indulgentias, aut fine alia negotia agendi, aut citius vel cum minori incommodo confitendi, aut reperiendi confessarium non cognitum, aut prudentiorem a quo melius dirigi possit, et per quem sperat uberiorem conscientiae pacem fore consecuturum³.

137. Dicit autem Roncaglia, quod poenitens, qui discedit aufugiendi fine proprii pastoris iudicium, in aliena dioecesi non potest ne a confessariis quidem, qui super reservatis habent facultatem, absolvi, quia tunc etiam migraret in fraudem⁴. Sed contradicunt Milante, et Viva, cum Suar. Nav. Lug. Bonac. cum communiori dd. qui dicunt quod si casus est reservatus in utraque dioecesi, peregrinus libere absolvi potest ab habente facultatem; et haec opinio non videtur improbabilis, quia revera tunc non videtur poenitens committere fraudem in reservationem, cum eat ad confessarium approbatum etiam pro reservatis⁵. Praeterea dicit Mansi, et adhaeret etiam

Ronc., non posse absolvi qui extra patriam peccatum commisisset reservatum in patria, hoc fine ut postea extra absolvatur. Sed etiam circa hoc oppositum sentio, quia peccator tunc non diceretur discessisse in fraudem reservationis ut absolveretur, sed alio se contulisse, ne reservationem incurreret¹.

138. Contra recte dicunt Castrop. Suar. Coninch. Conc. (quicquid dicant alii) non posse absolvi in patria a reservato poenitentem qui peccavit in monasterio Regularium, licet exempto, quia quamvis haec monasteria sint exempta etiam quoad locum, ut dictum est tract. 2. n. 39., nihiliminus nec per hoc potest eum absolvere confessarius, cui limitata est iurisdictio super tali casu. Et idem currit propter eamdem rationem, si poenitens peccasset extra dioecesim, licet ibi talis casus non esset reservatus. Ita etiam dicimus cum Ronc. et Wigandt, contra alios, non posse absolvi a confessario simplici poenitentem extra dioecesim a censura quae in patria est reservata, quia totam facultatem confessarii simplices ad absolvendum a censuris habent ex c. Nuper, de Sent. excomm. in 6.ubi expresse dicitur quod confessarii absolvere nequeunt a censuris reservatis². Dicimus etiam cum Avers. et Mazzot. quod si peregrinus peccat in alia dioecesi, ubi ille casus est reservatus, non potest ibidem absolvi a simplici confessario, tum quia ibi ratione delicti iam incurrit reservationem; tum quia confessarius (sicut dictum est n.135) non potest absolvere exterum, nisi iuxta limites iurisdictionis sibi ab Ordinario suo concessae. Advertendum tamen quod talis peregrinus iam incurrit reservationem, ut dictum est, non vero censuram illi annexam, ut recte dicunt Suar. Silv. Conc. Sal. Avil. Sayr. Mazz., etc. contra aliquos; nam in cap.A nobis, de Sent. excomm. in 6. dicitur solos subditos comprehendi sub excommunicatione lata ab Episcopo futuris delictis. Et ratio, quia censura non incurritur, nisi ab iis qui non tantum subditi sunt, sed etiam contumaces: peregrinus contra, licet fiat subditus ob peccatum, nihilominus non potest dici contumax³.

139. Quaeritur 1. an poenitens qui bona fide confitetur reservatum confessario simplici, aut si obliviscitur illius, sit valide absolutus? Negat Antoine, dicendo simplicem confessarium, cum nihil possit in reservatis non posse ne indirecte quidem absolvere ab illis. sed communior est sententia opposita affirmans (ut fatetur ipse Antoine) cum Suar. Castr. Lugo, Conc. Salmant., etc. et etiam est probabilior, quia confessarius simplex, licet careat iurisdictione circa reservata, non autem caret ea in non reservata; quare iam non reservata directe absolvuntur, et indirecte reservata: nam mortalia non possunt absolvi nisi omnia simul, cum non possit unum remitti, non remisso alio: et cum haec sententia sit communis, et valde probabilis, si forte falsa esset, saltem supplet Ecclesia quoad iurisdictionem, iuxta dicta n. 91.4.

140. Quaeritur 2, an poenitens confessus Superiori, si obliviscitur reservati, possit postea de illo a quovis absolvi? Prima sententia affirmat cum Lugo, Sanc. Castr. Ciera, Salm., etc. dicens tunc praesumi Superiorem solvendo velle etiam eum liberare ab omni vinculo reservationis, sicut pariter dictum est n. 68. de iubilaeo. Secunda sententia contra negat cum Suar. Silv. Angelo, Conc. Antoine, etc., quia ad auferendam reservationem, ut dictum est, requiritur ut peccatum subiiciatur iudicio Superioris, ut ab eo competentem recipiat poenitentiam, et medicinam: adeo ut non debet iudicari ablata reservatio, nisi adsit specialis praesumptio quod Superior voluerit eam auferre.

Ratio equidem est valde valida; qua de re haec sententia mihi videtur probabilior, ad differentiam sententiae relatae n. 68. quia ibi ratione iubilaei conceditur poenitenti privilegium posse absolvi a quocumque confessario. Hoc non obstante primam sententiam improbabilem putare nequeo; nisi adesset specialis praesumptio quod Superior distulisset absolutionem, si audisset confessionem etiam reservati¹.

141. Quaer. 3. an auferatur reservatio per confessionem invalidam Superiori factam. Respondetur: si confessio est invalida, sed inculpabiliter, communiter affirmant Caietan. Suar. Lug. Wigandt, Castr. Bonac. Ronc. Coninch. Holzm. Croix, et Salm. (contra Concinam), quia tunc iam ex una parte Superior intendit actualiter, et absolute poenitentem liberare tam a peccato quam a reservatione; et ex alia parte, iam poenitens subiecit peccatum suum Superioris iudicio, et ab ipso iam recepit remedia et poenitenitam, quam semper tenetur adimplere, licet postea percipiat confessionem fuisse invalidam, ut advertit Bon. Nec valet dicere quod Superior, et tanto minus delegatus non auferunt reservationem, nisi per absolutionem; quia quoad Superiorem, bene potest ipse concedere illa extra Sacramentum; et in eo casu bene praesumendum est auferre velle; et in quantum ad delegatum, licet iste non possit sine absolutione eam auferre, nihilominus tunc iudicatur posse eam auferre ex voluntate ipsius Superioris, aut saltem virtute consuetudinis approbatae ex auctoritate communi dd.². Maior difficultas fit, quando confessio est sacrilega, tunc dicunt absolute Holz. Viva, Ronc. Conc. et Croix non auferri reservationem, quia non praesumitur Superior velle, ut subditus ex suo scelere beneficium reportet. Sed pariter communius affirmant Suar. Lugo, Castr. Bonac. Vasq. Filliuc. Salm. Caiet. Coninch. etc., et non improbabiliter, quia alius est finis confessionis, qui est remittere peccatum; alius est finis reservationis, qui est ut subiiciatur peccatum iudicio Superioris, et hic iam obtinetur; et licet Superior ex voluntate interpretativa nollet, nihilominus iam vult voluntate actuali illam auferre. Secus autem dicendum (ut recte advertunt Lugo, suar. et Vasq.), si poenitens culpabiliter taceret peccatum, aut addit Suar., si ipse confiteretur reservatum sine animo illud vitandi, aut poenitentiae satisfaciendi, modo postea non mutaret voluntatem³. Et secus etiam currit de confessione sacrilega, aut invalida faeta in iubilaeo, ut dictum est praec. n. 66, quia ibi alia procedit ratio.

142. Quaeritur 4. in dubio an poenitens nec ne incurrerit aliquod reservatum, an possit a simplici confessario absolvi? Respondetur: quando dubium est facti, nempe utrum peccatum fuerit veniale, an mortale, et an mortale fuerit nec ne consummatum, tunc apud omnes (excepte Wigandt) pro certo habetur quod possit; ita Suar. Sanch. Lug. Conc. et alii; quia reservatio utpote odiosa, est stricte interpretanda, unde intelligenda de peccatis certe gravibus, et consummatis, ut dictum est n. 132. Si vero dubium est circa ius, nempe quando controvertitur inter dd. an aliquod peccatum sit vel non resrvatum confessario; in hoc casu negant Conc. Wigandt et Antoine, cum Armil., dicentes quod confessarius non potest absolvere cum iurisdictione quae tunc ei dubia facta est. Sed etiam in tali casu aa. citati, et communiter etiam affirmant Filliuc. Hurtadus, Bonac. sa, Henriq. Anaclet. Elbel, Viva, Spor. Salm. etc., et hoc sive dubium sit positivum, sive negativum, quia in utroque currit eadem ratio; dum in dubio confessarius possidet facultatem absolvendi. Praeterquam quod, cum haec sententia

sit communis, et probabilissima, in casu quo forte esset falsa, supplet Ecclesia. Nec obstat dicere quod Clemens VIII. suo Decreto prohibuit confessariis privilegiatis absolvere a casibus Bullae Coenae, licet essent dubie reservati; et quod pariter in Extrav. Perlectis, vetitum est episcopis absolvere a percussione gravi clericorum, etiam in dubio an sit gravis vel levis; quia respondetur quod ambae hae prohibitiones magis confirmant nostram sententiam: ergo, dicimus: In aliis casibus reservatis, exceptis his duobus, recte potest dari absolutio, nam exceptio firmat regulam. Sed hic notandum quod Clemens (ut referunt Ronc. et Antoine) anno 1602. moderavit praefatum Decretum, auferendo illa verba etiam dubie reservatis1. Limitant autem nostram sententiam Sanch. Bonac., etc., in casu quo illud peccatum reservatum iudicaretur in foro externo; sed haec limitatio merito etiam refellitur a Lug. escob. Spor. Tamb. et Salm., quia differt forum externum ab interno. In illo attenditur praesumptio, et non praestatur poenitenti fides. Sed in hoc sacramentali omnino creditur poenitenti, donec non constet de opposito².

143. Quaeritur 5. an qui confessus est simplici confessario dubie reservatum, omnino liberetur a reservatione, etiamsi postea illud cognoscat certe reservatum? Negat p. Conc. sed affirmant communiter Lugo, Dicast. Aversa, Spor. Viva, Sanch. et Salm. cum aliis; quia cum confessus sit peccatum tanquam dubie reservatum, iam directe absolutus est (ut fatetur ipse p. Conc.) ideoque remanet directe reservatio ablata. Alius est casus, ut diximus praec. n. 34.,quando poenitens confitetur peccatum uti dubium, et deinde recordetur esse certum, quia tunc tenetur ipse iterum confiteri ut certum, ut suppleat integritati, et ut exponat confessario, ut revera fuit in conscientia; sed in casu nostro, remisso peccato, est iam, ut dictum est, ablata reservatio; unde cessat obligatio adeundi Superiorem, ut liberetur ab illa³.

144. Quaeritur 6. an possit absolvi a reervatis, qui peccavit in confidentiam licentiae? Aliqui dubitarunt; sec communior sententia affirmat cum Sanch. Lug. Fill. Bon. Molfes. Salm. Aver., etc. Ratio est, quia, esto Superior nolit ut subditus ansam capiat occasione licentiae, attamen non intendit postea absolutionem negare poenitenti, quem vere poenitet sui peccati de iubilaeo n. 69.⁴.

145. Quaeritur 7. an licentia data pro reservatis extendi possit ad peccata post ipsam commissa? Respondetur non extendi iam, si licentia datur pro solis peccatis speciatim nominatis, aut pro numero determinatis; secus vero si indefinite conceditur; ita communissime Lugo, Ronc. Bonac. Passerin. Praepos. Aver. Dicast. Salm. etc.; excipitur tamen, si poenitens, cui praesertim licentia concessa est, aliud peccatum committeret post notabile tempus, v. g. post mensem, aut si licentia concessa fuisset intuitu alicuius festivitatis particularis⁵.

146. Quoad autem facultates Episcoporum absolvendi a casibus papalibus occultis, et impeditis, vide dicenda tract. 20. de privil. n.36. v. Dubitatum fuit, et n. 38. et quoad facultates Regularium, vide ibidem ex n. 95. et seqq.