PUNCTUM V. Quomodo se gerere debeat cum personis devotis?

42. Personis devotioni deditis, quae frequenter accedunt ad communionem, ordinarie loquendo, insinuandum, ut saltem in qualibet hebdomada sacramentalem absolutionem suscipiant. Huiusmodi poenitentes, si tantum de imperfectionibus confitentur quae non pertingunt ad culpas certe veniales, dicit Bonac., eos absolvi posse sub conditione; sed hoc non admittendum censeo, nisi per raro, et cum ipsi non possent materiam certam praeteritae vitae assignare, vel non sine magna molestia. Ceterum dico, quod si poenitens certam non exhibet materiam, non debet confessarius angi in eam perquirendo, ut illum absolvat: et casu quo perquisisset, nec invenisset, non tenetur ei conditionatam absolutionem impertire. Hoc procedit,

cum poenitens confitetur (ut dixi) de defectibus, de quibus dubitatur, an pertingant ad venialia; at si de certis venialibus confitetur, sed usualibus, sive quotidianis, puta de impatientiis, intemperantiis, distractionibus in officio, in oratione, et similibus, ut absolutio illi praeberi possit, spectandum est, an ipse aliquando sibi, quantum potuit, vim intulerit, ac passionem superaverit: quia tunc iudicari poterit eius culpas potius ex humana fragilitate processisse, quam ex defectu doloris aut propositi. E converso, si ille frequenter et sine resistentia in huiusmodi culpas relapsus sit, tunc cum eo agendum tantquam cum recidivo, iuxta dicta ex n. 9. huius tract.

43. Plura insuper hic notanda: Et 1. caveat confessarius, ne his suis poenitentibus spiritualibus, praesrtim foeminis, prohibeat accedere ad alium confessarium; et cum advertat accessisse, ostendat id sibi gratum fuisse; imo ipsis imponat, ut aliquando apud alios confiteantur; praeterquam si quis esset valde scrupuloss, de quo prudenter timeat, ne si ad alium accedat, qui eius conscientiam ignorat, notabiliter esset inquietandus. Caveat pariter confessarius, ne sollicitum se ostendat, se velle alicuius animae directionem suscipere. 2. Nunquam absque necessitate de aliorum confessariorum defectibus loquatur, sed potius sedulo quaerat eos ab aliquo errore commisso excusare. 3. Directionem non suscipiat alicuius qui vult directorem suum relinquere, nisi adsit urgens causa, ut docet s. Philippus Nerius, s. Franciscus Salesisu, s. Carolus Borromaeus, et alii; ex hoc enim saepe dissipationes, parturbationes et quandoque etiam scandala oriuntur. Advertatque, ad mutandum confessarium non satis esse, quod poenitens aliquam erga eum abominationem sentiat, vel quod videatur verbis ipsius fidem non amplius habere, ut enim ait s. Theresia, saepe haec est daemonis tentatio. Unde s. Franciscus Salesius, s. Carolus Borromaeus, et alii; ex hoc enim saepe dissipationes, perturbationes et quandoque etiam scandala oriuntur. Advertatque, ad mutandum confessarium non satis esse, quod poenitens aliquam erga eum abominationem sentiat, vel quod videatur verbis ipsius fidem non amplius habere, ut enim ait s. Theresia, saepe haec est daemonis tentatio.Unde s. Franciscus Salesius sic docet: Confessarius non est variandus sine gravi ratione. Sed contra neque expedit in hoc esse invariabile, si legitimae causae mutationis superveniant. Caeterum dicit s. Theresia iustam esse posse causam mutandi confessarium defectum bonitatis; ita inquiens: Si confessarius proclivis alicui vanitati apparet, mutetur; cum ipse sit vanus, vanos alios efficiet. Propterea poterit esse iusta causa mutandi confessarium defectus doctrinae; de hoc tamen certam oportet habere praesumptionem. De caetero, ait s. Theresia, quod de dubiis bene potest poenitens alios doctos directores consulere, imo aliquando hoc omnino expedit. 4. Evitet confessarius partialem se ostendere cum aliquo poenitente. Quidam ad aliquam animi benevolentiam nimis adiiciunt; cum illa omnem curam, tempus et laborem insumunt. Non negandum quod aliqua anima quandoque maiori indigebit assistentia, quam alia; sed alia est assistentia, alia est adhaesio, quae efficit, ut parcior cura de aliis poenitentibus habeatur. Ideo expediet, quod confessarius personae illi indigentiori aliquem diem aut tempus particulare assignet, quin alii incommodum recipiant. Notandum 5. quod in excipiendis confessionibus harum personarum spiritualium confessarius cavere debet, ne nimis attollat vocem quamvis de peccatis non loquatur; quia ex hoc accidere potest, quod alii expavescant suas culaps confiteri, ob hunc timorem quod confessarius alta voce loquatur. 6. Non sit facilis permittere devotis puellis, ut capillos praecidant, et aliquem induant habitum religiosum; sed curet, ut ipsae prius per multum tempus in vita spirituali, et in virtutibus fixius radices immiserint. Propter istam nimiam facilitatem confessariorum, quot puellae postea habitum dimittunt, et nuptias ineunt cum scandalo loci, et malo exemplo aliarum! 7. Neque his

puellis indulgeat confessarius, ut a viris doceantur legere, et tanto minus scribere. Quot puellae simplices, quia didicerunt legere, animae iacturam luxere! Haec si non est proxima peccati occasio, saltem est non parum periculosa. Si cupiunt talia addiscere, curent doceri ab aliqua alia muliere, aut ab aliquo fratre parvulo (adhuc cum cautela), alioquin eas non absolvat; nec etiam absolvat matres quae hoc permittunt. 8. Neque concedat foeminis iuvenibus, ut vagent, ecclesias visitando, utque in ecclesia morentur, plus quam est necessarium, cum perturbatione parentum; sed eas moneat, ut attendant eis parere, labores domesticos amplectendo. Quomodo autem, et quantum confessarius cavere debeat a familiaritate suarum poenitentium, de hoc sermo fiet puncto 10. n. 54. De directione autem animarum spiritualium loquemur in Append. 1.