CAP. II. De charitate erga proximum.

14. Ordo charitatis.

15. Ordo personarum, quae praeferri debent.

16. Punct. I. Signa communia adhibenda cum inimicis.

17. Remissio iniuriae.

18. et 19. Punct. II. Obligatio eleemosynae.

20. Punct. III. De correctione fraterna.

21. Quando quis excusatur.

22. Superiorum in hoc obligatio.

23. et 24. Punct. IV. De scandalo, et quot modis detur.

25. An scandalum sit peccatum tam contra caritatem, quam contra virtutem quae laeditur.

26. et 27. Quid si proximus sit iam paratus ad peccandum.

28. An ne simus alicui scandalo teneamur relinquere nostra bona, ac etiam omittere praecepta positiva.

29. De scandalo, quod praebent mulieres; et de comoediis.

30. An possit suaderi minus malum.

31. et 32. Punct. V. Quando erit licita cooperatio materialis.

14. Charitas est ordinata; unde fit quod tenemur praeferre omnibus Deum, et eius gratiam; contra vero non tenemur praeferre bonum proximi nostro bono, nisi quoties proximi bonum sit ordinis superioris. Ordo bonorum hic est. Prae omnibus est vita spiritualis, post hanc vita temporalis, inde fama, et postremo sunt bona. Itaque vita proximi temporalis non est nostrae praeferenda, bene vero spiritualis. Hoc tamen intelligendum, quoties proximus est in extrema illius necessitate; et etiam in gravi respectu episcoporum et parochorum iuxta communem sententiam². Cum autem necessitas proximi est extrema, tunc tenemur succurrere ei, licet adsit aliquod probabile periculum labendi in aliquod peccatum, modo lapsus non sit moraliter certus, dum in illo casu debemus iure merito sperare Deum fore nobis auxiliaturum; ita d. Thom., Suar., Sot., Sylv., Tourn., Pal., Salm. etc.³. Hoc tamen intelligendum, quoties aequalis afforet spes adiuvandi, et nemo alius esset qui opitularetur: et praeterea proximus certe esset damnandus, hoc enim importat extrema necessitas. Sed tempore pestis, merito ait Laym., quod in aliorum defectu sacerdotes tenentur infirmis assistere, quia in tanta multitudine moraliter certum est multos adesse, qui in peccatis versantes, suae saluti aeternae prospicere non poterunt, ob ignorantiam eliciendi actum contritionis perfectae⁴.

15. Ordo autem personarum, quae praeferre debemus in officiis charitatis, hic est: In extrema necessitate vitae, omnibus praeferendi sunt parentes, cum enim ab ipsis nos vitam acceperimus, iustum est, ut caeteris nos eos praeferamus. Sed in gravi necessitate, 1. succurrendum est coniugi, 2. filiis, 3. parentibus, sed patri

prae matre, 4. fratribus et sororibus, 5. consanguineis, 6. domesticis¹.