PUNCTUM II. De eleemosyna.

18. Ut videamus quando urgeat obligatio eleemosynae, oportet 1. distinguere necessitatem extremam a gravi et communi. Extrema est cum proximus est in periculo vitae. Gravis est cum imminet periculum gravis mali, ut infamiae, dedecoris, aut a proprio statu iuste acquisito decidendi. Communis denique est illa quam patiuntur mendici. Oportet 2. distinguere bona superflua vitae, a bonis superfluis statui.

19. In gravi necessitate proximi tenemur ei subvenire ex bonis superfluis statui; sed in extrema etiam ex bonis superfluis vitae; imo in extrema possumus succurrere pauperi etiam de bonis alienis, cum nostris caremus⁵. In communi autem dicimus cum s. Thoma, Tournely, Sanch. etc. (contra alios) divites teneri sub gravi mendicis eleemosynas dare de superfluis statui, stante praecepto Evangelii: Quod superest, data eleemosynam, Luc. 11. 41. Non tamen adest obligatio praestandi totum superfluum, sed sufficit, si detur quinquagesima pars annuorum proventuum, qui supersunt, seu duo in centena, ut probabiliter dicunt multi dd. ita Roncaglia, Viva, Tambur., Mazzotta, etc. et si reditus sunt pinguiores, admittunt minus quinquagesima

parte. Imo Layman permittit diviti, quod pauperibus huiusmodi elargiendum esset, posse totum in aliquem pium usum impendi¹. Hoc tamen non potest intelligi de beneficiatis, isti enim tenentur totum superfluum pauperibus, aut piis locis distribuere, ut dicetur Tract. X. n. 7.