IV.

Léif Schwësteren a Bridder! Am Credo ruffe mer Gott un als den Allmächtegen, deen Himmel an Äerd geschaf huet. Dëse Schöpfergott seet Jo zu äis. D'Geschicht vun der Welt as d'Geschicht vum Jo vu Gott zu sénge Kreaturen, besonnesch zu séngem Lieblingswiesen, dëm Mënsch. Säi Jo zur Schöpfung huet äis ewerhaapt eréischt an d'Liewe geruff: Déi éischt Säite vun der Bibel soen äis dat. An um Héichpunkt vun der Zäit gouf dëst göttlecht Jo-Wuert un d'Adress vum Mënsch ganz konkret: Gott selwer huet säi Jo a Jesus Christus ausgesprach, an zwar héchst perséinlech. "Well Gottes Sonn, Jesus Christus... as d'Jo zu allem, wat Gott versprach huet. An him as dat Jo verwiirklecht" (2 Kor 1,19): d‘Jo zu Welt a Mënsch, d‘Jo zu jidderengem vun äis eenzel. Dohir as och d'chrëschtlech Liewesastellung déijéinech vum Jo: Jo zu Gott, Jo zur Welt, Jo zum Matmënsch, Jo zu äis selwer - Jo, esouguer nach, wann all d'Zeechen op Neen stin. Dëse Jo as de roude Fuedem vun eisem Glaf. Misste mer nët, andeems mer doriwwer nodenken, neess méi optimistesch gin a méi Freed um Liewe fannen? Vergiesse mer iwwert all eise Suergen nët, dass Gott, eise Papp, äis als séng Kanner ugeholl huet an äis zudéifst gär huet - a Christus. Aus dëser Léift eraus brénge mer dann alles fäerdeg!

D'Kiirch as d'Vollek vu Gott, dat ënnerwee as. All zesummen si mer op der Pilgerschaft bis an d’Haus vun eisem Papp. Mer sin ënnerwee als Chrëschten, zesumme mat Mënschen, déi anescht oder nët glewen wéi mär. De Poopst réit un, grad an dësem Joër den Dialog mat denen anere Reliounen ze sichen, besonnesch mat dene vun der monotheistescher Famill, déi de Glaf un deen een Gott mat äis delen, virun allem also Judden a Muslim. Huele Verstännegung, Dialog an Zesummenaarbecht ënnerenaner zou, dann as domat och der Gesellschaft an hirer Kultur e Friddensdéngscht geleescht.

Fir d’Kiirch zu Lëtzebuerg as dëst Joer datjéinegt vun der grousser Diözesanversammlung. Déi ënnerlech Reform an eiser Kiirch empfielen ech eisem Gebied, fir dass Gott äis de Wee an d’Zukunft weist, deen hien mat äis goe wëllt; fir dass säi Räich ënnert de Mënsche wuesse kann.

Dëst soll Maria, eis Patréinesch, äis erwiirken. Si as dat perfekt Beispill vu Léift vis-à-vis vu Gott a vum Nächsten. Dës Léift vun eiser Mamm kënnt äis zugutt, well si trëtt fir äis an. Si weist äis, wéi een Mënschen a wéi een Gott gären huet. Erfëlle mer, esou wéi si, säin hellege Wëllen, andeems mer duurch d’Zäit pilgeren, bis mer eng Kéier an der éiweger Vollendung ukommen.

Lëtzebuerg, um Fest vun der Bekéierung vum Hellege Paulus,

de 25. Januar 1999

+ Fernand Franck

Erzbëschof vu Lëtzbuerg