Ziemia oczyszczona w ten sposób i odnowiona przez krew prawdziwych męczenników odpowiada koncepcji „Królestwa Maryi”, o którym mówił św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w swym słynnym „Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do NMP”: „Kiedyż nadejdzie ów czas szczęśliwy, gdy boska Maryja ustanowiona zostanie Panią i Władczynią serc by je całkowicie poddać władzy swego wielkiego i jedynego Jezusa [...] Ut adveniat regnum tuum, adveniat regnum Mariae (Aby przyszło królestwo Twoje, Panie, niech przyjdzie Królestwo Maryi)” (nr 217). Koncepcja ta w zadziwiający sposób zbiega się z równie słynnymi słowami, które są na końcu drugiej części tajemnicy fatimskiej: „W końcu moje Niepokalane Serce zatriumfuje”.

Albo triumf ten nastąpi przede wszystkim w sercach ludzi – jak podkreśla św. Ludwik de Montfrort – albo cała zawartość trzeciej części tajemnicy pozostanie całkowicie pozbawiona sensu. Zatem tylko trwały powrót ludzkości do Boga – coś, co można by nazwać Wielkim Powrotem (Grand Retour po francusku, pojęcie to odnosiło się do duchowego ruchu we Francji, którego celem było promowanie Wielkiego Powrotu dusz do Jezusa przez Maryję) – tylko to stanowi jedyną możliwość, żeby świat skutecznie uzyskał „pewien czas pokoju” zgodnie z obietnicą Matki Bożej (por. tekst drugiej tajemnicy).

„Hace est dies quam fecit Dominus: exsultemus et laetemur in ea. — Castigans castigavit me Dominus et morti non tradidit me”. „Ten jest dzień, który uczynił nam Pan; weselmy się i radujmy weń! — Ciężko ukarał mnie Pan, ale nie wydał mnie na śmierć” (Ps. 117, 24 i 18).

W ten sposób znane dzisiaj trzy części tajemnicy mogą być uważane za jedną całość, której centrum jest chwała Boża, wywyższenie Świętej Matki Kościoła i dobro dusz w tym i przyszłym świecie, jako następstwo potężnego orędownictwa Niepokalanego Serca Maryi u Serca Jej Boskiego Syna Jezusa.

Jedno jest pewne, że dzieci odmawiające tę modlitwę uważały, iż stosuje się ona do dusz będących w największym  niebezpieczeństwie potępienia, a nie do tych znajdujących się w czyśćcu. Siostra Łucja stwierdza to wyraźnie w liście do ojca Gonçalvesa z dnia 18 maja 1941 r.: „Przetłumaczono ją (modlitwę) stosując końcową prośbę za dusze w czyśćcu, ponieważ mówiono, że nie zrozumiano sensu ostatnich słów; ale jestem przekonana, że Matka Boża skierowała ją za dusze, które się znajdują w największym niebezpieczeństwie potępienia. Takie odniosłam wrażenie, a może i Ojcu wydaje się to samo po przeczytaniu spisanej przeze mnie części tajemnicy, gdy wie Ojciec, czego Ona nas nauczyła zaraz potem, w trzecim objawieniu, w lipcu” (por. „Wspomnienia i Listy Siostry Łucji”, s. 442). Dlatego też formuła: „O Jezu, przebacz nam, zachowaj nas od ognia piekielnego, przynieś ulgę duszom w czyśćcu, a szczególnie tym najbardziej opuszczonym” jest na pewno niepoprawna.

Przed ostatnim objawieniem, gdy kanonik dr Manuel Nunes Formigão zapytał Hiacyntę i Franciszka, czy „ludzie zasmuciliby się, gdyby znali ową tajemnicę”, dzieci odpowiedziały: „tak” (por. De Marchi, s. 151-152; Walsh, s. 121).

Czy kara przepowiedziana w objawieniu z lipca oznaczała wojnę 1939-1945? Analiza tekstu skłania raczej do konkluzji, że druga wojna światowa była tylko początkiem, czy raczej wstępem do wielkiej kary.

Istotnie, Matka Boża zapowiedziała, że „różne narody będą unicestwione”. Otóż różne narody zostały ciężko ukarane podczas wojny i po niej, ale nie można powiedzieć, że zostały unicestwione.

Z drugiej strony Siostra Łucja oświadczyła w przesłuchaniu przeprowadzanym przez Walsha, już po zakończeniu wojny (15 lipca 1946 r.): „Jeżeli to zostanie uczynione [poświęcenie Rosji], Ona [Najświętsza Panna] nawróci Rosję i zapanuje pokój. W przeciwnym wypadku Rosja rozprzestrzeni swoje błędy na cały świat”. „Czy zdaniem Siostry – zapytał Walsh – oznacza to, że wszystkie kraje bez wyjątku zostaną opanowane przez komunizm?” – „Tak” – odpowiedziała Siostra Łucja (por. Walsh, wyd. angielskie, s. 226).

Otóż, ekspansja komunizmu i jego ideologiczne rozpowszechnienie w całym świecie stały się bardziej wyraziste wraz z zakończeniem II wojny. Dlatego należy przypuszczać, że kara zapowiedziana przez Matkę Bożą właśnie się dokonuje.

Ostatecznie, jeżeli kara już byłaby zakończona, musiałaby się spełnić część orędzia, która mówi o zwycięstwie Najświętszej Panny i zaprowadzeniu Jej Królowania, co zostało jasno wyrażone w tych słowach: „W końcu moje Niepokalane Serce zatryumfuje”. Jedyne, co można na ten temat powiedzieć to jest to, że to nie nastąpiło.

Z tych wszystkich powodów wydaje nam się, że straszliwe cierpienia spowodowane przez drugą wojnę światową powinny być uważane za wstęp do kar zapowiedzianych przez Matkę Bożą, które jeszcze się nie dopełniły.